Τα νέα του χωριού μας
| Ημ/νία | Τίτλος |
| 22/5/2016 | π. Ανάργυρος Σταματόπουλος - 100 χρόνια από τη γέννηση του ακάματου εργάτη του αμπελώνος του Κυρίου και της πατρίδας
Μια τέτοια πολύ μεγάλη μορφή αποτελεί ο μακαριστός π. Ανάργυρος Σταματόπουλος του οποίου τα πεπραγμένα θα αποπειραθούμε εν συντομία να περιγράψουμε και για να τα μάθουμε ως συγχωριανοί του αλλά και για να παραμείνουν οι αρχές του ως Θείο δώρο στις νεότερες γενιές. Ο Ψαραίος π.Ανάργυρος υπήρξε στενός συνεργάτης του αοιδίμου Αρχιεπισκόπου Κύπρου και κατοπινού Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Μακαρίου Γ' και οι Άγγλοι τον απέλασαν από την Κύπρο την 18/8/1955 κατ’ απαίτηση της Αγγλικής βουλής γιατί θεωρήθηκε λόγω της Πατριωτικής στάσης του «επικίνδυνος ταραξίας και υποκινητής της νεολαίας της Κύπρου εις βιαιοπραγίας». Ο ίδιος ο νυν Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ.Χρυσόστομος έχει χαρακτηρίσει τον αείμνηστο συγχωριανό μας ως «ακάματο εργάτη του αμπελώνος τού Κυρίου και τής πατρίδας…» Υπήρξε δε ο π. Ανάργυρος, ο Ιερωμένος εκείνος που διαφοροποιούμενος από τους πολλούς, αρνήθηκε σθεναρά την τοποθέτησή του ως μητροπολίτη Λαρίσης και Πλαταμώνος που αποφάσισε η Ιερά Σύνοδος προτιμώντας «… να παραμείνει ένας απλός Στρατιώτης του Θεού»… .. κυρίως όμως ο π. Ανάργυρος ήταν ο σεβάσμιος Ιερωμένος που ακούγοντας μια μητέρα να παραπονιέται πως όλη μέρα μιλάει στο γιό της για τον Θεό, μα εκείνος πέρα βρέχει…, τη συμβούλευσε απλά «να μιλήσει στον Θεό για τον γιό της»...
Βιογραφία Ο π. Ανάργυρος Σταματόπουλος γεννήθηκε στο Ψάρι της ορεινής Κορινθίας, στις 21 Μαΐου του 1916. Γονείς του ήταν ο Δημήτρης & η Παναγιώτα Σταματοπούλου. Είχε τρία αδέλφια, τον επίσης Ιερωμένο Αρχιμανδρίτη π. Φώτιο Σταματόπουλο, τον Βλάσιο υπεύθυνο του τυπογραφείου της Αδελφότητας “Η ΖΩΗ” & την Σοφία σύζυγο του επίσης συγχωριανού μας αείμνηστου Θανάση Β. Σταυρόπουλου Ο π. Ανάργυρος σπούδασε την ιερή επιστήμη της Θεολογίας παίρνοντας το πτυχίο του τον Νοέμβριο του 1939. Στην Αθήνα γνώρισε έναν φωτισμένο άνδρα, τον προϊστάμενο της Αδελφότητος «ΖΩΗ» π. Σεραφείμ Παπακώστα. Τον Σεπτέμβριο του 1940 κατετάγη στο στρατό ως αξιωματικός πεζικού και από εδώ αρχίζουν τα πρώτα ιεραποστολικά του πετάγματα, ασκούμενος εις την κατήχηση και το κήρυγμα του θείου λόγου. Όργωσε με τα κηρύγματά του τις μονάδες του Στρατού. Το 1943 η Αδελφότητα «ΖΩΗ» τον έστειλε στην Πάτρα για να καλύψει τις εκεί πνευματικές ανάγκες. Στην Πάτρα εργάστηκε με ζήλο και αυταπάρνηση καθ’ όλη την διάρκεια της παραμονής του εκεί.
Ο π. Ανάργυρος στην Κύπρο Για να αποδώσει περισσότερο πνευματικούς καρπούς και να γίνει δύναμη ζωογόνος φόρεσε το ιερό σχήμα του κληρικού, χειροτονηθείς στις 20 Αυγούστου του 1947 σε Διάκονο, και τον Αύγουστο το 1949 σε πρεσβύτερο. Ήταν η χρονιά (1949) που ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, Μακάριος ο Β΄ ζήτησε από την Αδελφότητα να στείλει έναν ιεροκήρυκα για να υπηρετήσει την Εκκλησία της Κύπρου και το εκεί χριστιανικό έργο, γιατί ήταν η εποχή που είχε μεγάλη ανάγκη η Κυπριακή Εκκλησία. Η Αδελφότητα έκρινε ως τον πιο κατάλληλο γι’ αυτή τη λεπτή αποστολή τον νεαρό τότε (33 ετών) αρχιμανδρίτη π. Ανάργυρο, που είχε το μεγάλο χάρισμα να κατανοεί τις ανθρώπινες αδυναμίες. Ήταν απλός και μεγαλόψυχος, ακούραστος και ακαταπόνητος, εμπνέων αίσθημα εμπιστοσύνης. Η μετάβασή του όμως καθυστέρησε για λόγους έξω από τη δική του θέληση. Έφθασε στην Κύπρο τον Ιανουάριο του 1951. Εν τω μεταξύ είχε εκδημήσει ο Αρχιεπ. Μακάριος ο Β΄ και Αρχιεπίσκοπος εξελέγη ο από Κιτίου Μακάριος ο Γ΄. Με την άφιξη του π. Αναργύρου στην Κύπρο ακολούθησε η εγκατάστασή του στην Αρχιεπισκοπή όπου και παρέμεινε εκεί για 5 χρόνια περίπου μέχρι την εκδίωξή του από τους Άγγλους αποικιοκράτες.
Συνεργάστηκε αρμονικά με όλους, γι αυτό και ο Αρχιεπ. Μακάριος τον εκτίμησε και τον περιέβαλε με εμπιστοσύνη. Δέχθηκε τις εισηγήσεις του και του έδωσε άνεση και ελευθερία για να επιτελέσει το έργο που είχε αναλάβει. Οι δύο βασικοί συνεργάτες του π. Αναργύρου – εκτός του Αρχιεπισκόπου και των άλλων Μητροπολιτών – ήταν ο Χωροεπίσκοπος Σαλαμίνος Γεννάδιος – άνδρας μεγάλης αρετής και αγιότητας – και ο εφημέριος της Φανερωμένης Λευκωσίας π. Σταύρος Παπαγαθαγγέλου – γνωστός για τον ηρωισμό, την φλόγα, τον ζήλο και τους αγώνες του για την απελευθέρωση της Κύπρου από τον αγγλικό ζυγό. Για πέντε σχεδόν χρόνια ως ιεροκήρυκας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου όργωνε κυριολεκτικώς ολόκληρη την Μεγαλόνησο, κήρυσσε, εξομολογούσε και ετοίμαζε αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α. Πέραν όμως από τη στρατολόγηση των Αγωνιστών, πέραν από την εμψύχωση και την ηθική στήριξη τους αλλά και πέραν από την καθοδήγηση ολόκληρου του Κυπριακού Ελληνισμού, η εμπλοκή του στον τιτάνιο εκείνο αγώνα ήταν και πρακτική και άμεση. Ωστόσο, η ταπεινοφροσύνη του, έθαψε την προσφορά του στον Κυπριακό λαό και στην πνευματική καθοδήγηση Ηρώων-μαρτύρων. Ο πατήρ Ανάργυρος έγινε τόσο γνωστός για τη λαμπρή πνευματική και εθνική του δραστηριότητά στην Κύπρο, ώστε το θέμα του συζητήθηκε ακόμη και στην αγγλική βουλή, όπου ο τότε Άγγλος υφυπουργός των Αποικιών Henry Hopkinson τον απεκάλεσε «επικίνδυνο άνθρωπο» και επέμενε στην απέλαση του διότι, καθώς είπε «ο κυβερνήτης σερ Robert Armiteitz πιστεύει ότι ο Αρχιμανδρίτης θεωρείται επικίνδυνος ταραξίας και υποκινητής της νεολαίας της Κύπρου εις βιαιοπραγίας». Έτσι ο αείμνηστος Πατήρ Ανάργυρος, παρά τις έντονες αντιδράσεις του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, των θρησκευτικών Ορθοδόξων Ιδρυμάτων (Θ.Ο.Ι.) και αυτής ακόμη της Αγγλίδας βουλευτού Barbara Castle, απηλάθη από την Κύπρο στις 18 Αυγούστου 1955. Η απέλασή του συνοδεύτηκε από συγκινητικότατες εκδηλώσεις αγάπης τού Κυπριακού Λαού προς το πρόσωπό του. Είχαν προηγηθεί οι απελάσεις λαϊκών θεολόγων εξ Ελλάδος, ανάμεσα στους οποίους γνωστότερος ήταν ο Λουκάς Κοκολιός. Ακολούθησε η σύλληψη και η εξορία των Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄, Μητροπολίτου Κυρηνείας Κυπριανού και Παπασταύρου Παπαγαθαγγέλου, καθώς και οι περιορισμοί που επέβαλλαν συχνά στον τότε εθναρχεύοντα Μητροπολίτη Κιτίου Άνθιμο και στον Χωρεπίσκοπο Σαλαμίνος Γεννάδιο, καθώς και η σύλληψη άλλων σημαινόντων κληρικών που αποσκοπούσαν στη διάλυση του επαναστατικού Αγώνα των Κυπρίων για ΕΝΩΣΗ με την Μητέρα Ελλάδα.
Φθάνοντας στην Ελλάδα ανασκουμπώθηκε, έπιασε “δουλειά” στην Αδελφότητα, και αμέσως τον συναντάμε στον μεγαλύτερο ναό των Αθηνών – τον άγιο Παντελεήμονα Αχαρνών – ως κατηχητή, το φθινόπωρο του 1955, με εκατοντάδες παιδιά 16-18 ετών. Στις αρχές του 1956 ρίχνει άγκυρα στην θεσσαλική πρωτεύουσα ως Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Πλαταμώνος και υπεύθυνος του πνευματικού έργου της. Εκεί άρχισε να οργανώνει χριστιανικές μαθητικές ομάδες (Χ.Μ.Ο.), κύκλους μελέτης Αγίας Γραφής, κύκλους Χριστιανικής Πρόνοιας, κύκλο Επιστημόνων Μελέτης Αγ. Γραφής, κύκλο Εκπαιδευτικών, κύκλο Φοιτητικό με σπουδαστές της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, στην οποία δίδασκε ως καθηγητής, και την Χριστιανική Ένωση Εργαζόμενης Νεολαίας (Χ.Ε.Ε.Ν.) όπου εδώ έγιναν τα μεγαλύτερη θαύματα. Παιδιά πτωχά, που εργάζονταν την ημέρα και το βράδυ πήγαιναν στο σχολείο, έγιναν πολλοί ιερείς, επιστήμονες, δάσκαλοι, γιατροί, δικηγόροι, διευθυντές τραπεζών, καθηγητές Πανεπιστημίου και άλλοι έμποροι και επαγγελματίες. Κάποιος με δάκρυα στα μάτια μονολογούσε: «Μας πήρε από το δρόμο, άγνωστους και ασήμαντους και μας ανέβασε πολύ ψηλά κοινωνικά και πνευματικά∙ μας έφθασε μέχρι την πόρτα του παραδείσου…». Μεγάλη συμβολή είχε ο π.Ανάργυρος στην αγορά και το στήσιμο της κατασκήνωσης στο Στόμιο Λάρισας, στην οποία προΐστατο ο ίδιος για την διαμόρφωση του χώρου, περιποιούμενος και τους εργάτες που έκτιζαν τα διάφορα οικήματα. Το ενδιαφέρον του για την κατασκήνωση στο Στόμιο ήταν μεγάλο. Κάθε καλοκαίρι για το υπόλοιπο της ζωής του διέθετε 20 ημέρες, να ζει, να επικοινωνεί με απλότητα και καλοσύνη με τα παιδιά και τους νέους, να ακούει τα προβλήματά τους και να δίνει λύσεις. Τους μιλούσε απλά και κατανοητά και έμπαινε στην καρδιά τους. Ήταν ένας πολύτιμος πνευματικός καθοδηγητής των.
Το 1966 η Αδελφότητα τον κάλεσε στην Αθήνα. Τότε ζήτησε από τον Μητροπολίτη Λαρίσης Ιάκωβο Σχίζα το απολυτήριό του αλλ’ εκείνος του το αρνήθηκε προτρέποντάς τον μάλιστα να μην το κάνει γιατί θα χάσει όλα τα συνταξιοδοτικά του δικαιώματα. Ο π. Ανάργυρος την άλλη μέρα του πήγε γραπτή την παραίτησή του. Τότε ο Ιάκωβος σηκώθηκε και τον αγκάλιασε, τον συνεχάρη για την αποφασιστικότητά του και του έδωσε το απολυτήριο κατευοδώνοντάς τον. Ήταν απόγευμα της 28 Μαΐου 1968 όταν έσκασε σαν βόμβα η είδηση ότι η Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος επέλεξε παμψηφεί τον π. Ανάργυρο Σταματόπουλο ως μητροπολίτη Λαρίσης και Πλαταμώνος – είχε προηγηθεί η παραίτηση του Ιακώβου Σχίζα εκείνες τις ημέρες του Πάσχα. Ο ενθουσιασμός του κόσμου ήταν μεγάλος. Δέχτηκαν την είδηση σαν αύρα του Αγίου Πνεύματος. Και δεν είχαν άδικο διότι χιλιάδες ψυχές ωφελήθηκαν από τις συμβουλές του, τις ομιλίες του, τα κηρύγματά του και την εξαγόρευση των αμαρτιών τους κάτω από το επιτραχήλιό του! Οι ημέρες περνούσαν και η χειροτονία του καθυστερούσε. Δειλά-δειλά άρχισε να διαρρέει η πληροφορία ότι ο π. Ανάργυρος αποποιείται την εκλογή του παρά τις μεγάλες πιέσεις που δέχθηκε από επώνυμους και ανώνυμους κληρικούς και λαϊκούς να χειροτονηθεί. Αυτός ατάραχος απάντησε στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Α΄ που τον είχε πιέσει: «Μακαριώτατε προτιμώ να παραμείνω ως απλός στρατιώτης εις τις τάξεις της Αδελφότητας και της Εκκλησίας». Μένοντας ο π. Ανάργυρος στην Αθήνα ασχολήθηκε με έργο τεράστιο που το αποτελούσαν δύο τομείς: Ο ένας αφορούσε τα παιδιά – την ελπίδα του αύριο. Πρωτοστάτησε παράλληλα στην Ίδρυση Σταθμού Κέντρου Συμπαραστάσεως Αντιναρκωτικού Αγώνα («ΕΛΠΙΔΑ»), διότι έζησε τρομερές σκηνές αγωνίας κάτω από το επιτραχήλι των εξαρτημένων παιδιών. Και ο άλλος ήταν τα τιμημένα γηρατειά. Για τον σκοπό αυτό έκανε ταξίδι στο εξωτερικό να δει πώς λειτουργούσαν οι οίκοι ευγηρίας, και επιστρέφοντας, ίδρυσε το σωματείο «ΕΣΤΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ» όπου θα φιλοξενούνταν οι παλαίμαχοι του Χριστιανικού Ιεραποστολικού έργου της Αδελφότητας απ’ τους οποίους άλλοι είχαν γεράσει, άλλοι ήταν ασθενείς και άλλοι κατάκοιτοι. Άφησε την τελευταία του πνοή 13 Ιουλίου 1994, στο μέρος που ιδιαίτερα αγάπησε στη ζωή του, στη θάλασσα της κατασκήνωσης στο Στόμιο. Στο πέρασμά του σκόρπισε πλούσια τα χαρίσματα με την αγάπη του. Ήταν πραγματικά «ανάργυρος», γιατί υλικά στον κόσμο δεν απέκτησε. Τήρησε τον όρκο της ακτημοσύνης που έδωσε όταν εκάρη μοναχός. Σε καμία τράπεζα του κόσμου δεν αναφέρεται το όνομά του, παρά μόνο στην τράπεζα του ουρανού. Εκεί είχε καταθέσει τους θησαυρούς της επίγειας ζωής, και τώρα τους νέμεται στον ουρανό. Πέρασε απ’ αυτόν τον κόσμο «ευεργετών και ιώμενος» – όπως ο Κύριός μας – και σκορπίζοντας γύρω του καλοσύνη και ομορφιά. Το άγιο παράδειγμά του ας γίνει οδηγός όλων μας.
Στοιχεία για την παρούσα καταχώρηση ελήφθησαν :
ΔΕΙΤΕ ΑΛΛΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΜΕ ΤΟΝ π. ΑΝΑΡΓΥΡΟ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟ : http://churchofcyprus.org.cy/12716 http://agonasax.blogspot.gr/2013/11/1916-1994.html http://www.amen.gr/article/parousiasi-bibliou-afierwmenou-ston-makaristo-panarguro-stamatopoul
|
Ο τόπος μας, το μικρό μας χωριό, δεν σταμάτησε ποτέ από την ύπαρξή του να αναδεικνύει μεγάλες μορφές με πολύ μεγάλη αναγνώριση στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό.
