ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΦΩΤΙΟΣ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

                                       ( 1901 – 1986 )

( το κείμενο που ακολουθεί λήφθηκε αυτούσιο από το φύλλο 3390 της εφημερίδας  «ΖΩΗ» της ομωνύμου αδελφότητας θεολόγων,  με ημερομηνία 27/2/1986 )

Την 14^η Φεβρουαρίου ε.ε. (1986)  εξεδήμησε προς Κύριον, πλήρης ημερών, ο π. Φώτιος Σταματόπουλος, επίλεκτον μέλος της Αδελφότητος Θεολόγων η «Ζωή» και πρώην προϊστάμενος αυτής. Η σεπτή σορός του απετέθη εις το παρεκκλήσιον της Αδελφότητος η  Μεταμόρφωσης του Σωτήρος. Την επομένην Σάββατον πρωί  ετελέσθη Θεία Λειτουργία και το απόγευμα στις 4  η νεκρώσιμος ακολουθία, εν μέσω μητροπολιτών, Ιερέων και πολυαρίθμου λαού.  Εις επικηδείους λόγους ετονίσθη η ιεραποστολική του δραστηριότης και οι πολλές του αρετές και μάλιστα η αρετή της πραότητος, με την οποίαν εξόχως εκοσμείτο ο μεταστάς. Εκπρόσωπος δε της Βορείου Ελλάδος, απηύθυνε συγκινητικόν χαιρετισμόν υιϊκής ευγνωμοσύνης.

Ο πατήρ Φώτιος εγεννήθη το 1901 εις Ψάρι Κορινθίας. Κατήγετο από αγροτικήν οικογένειαν. Από τις οικογένειες όμως εκείνες που με την απλήν πίστιν, την ειλικρινή θεοσέβειαν και την εμμονήν στις εθνικές και θρησκευτικές παραδόσεις, ξέρουν να χαλκεύουν όμορφες, καθαρές και πιστές ψυχές.

Επιμελής και φιλομαθής, όπως ήτο, διέτρεξε την κατωτέραν Παιδείαν εις την γενέτειράν του, την Μέσην Παιδείαν εις Νεμέαν και Άργος.

Εισελθών ως εθελοντής εις το σώμα της Χωροφυλακής υπηρέτησε σε διάφορα μέρη.

Αλλ’ ο αείμνηστος επιζητούσε ανωτέραν, πανεπιστημιακήν κατάρτισιν. Ενεγράφη προς τον σκοπόν αυτόν εις την Νομικήν Σχολήν.

Ο Πανάγαθος βλέπων και τα μύχια της καρδίας του, τον κατηύθυνε προς τον ιδρυτήν και προϊστάμενον της Αδελφότητος «Ζωή» αείμνηστον π. Ευσέβιον. Η γνωριμία αυτή, με τον άγιον εκείνον γέροντα, δια τον π. Φώτιο υπήρξε οριακός σταθμός εις την ζωήν του. Είδεν εις το πρόσωπον του π. Ευσεβίου τον εμπνευσμένον εργάτην του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας, ηγετικήν, πατερικήν μορφήν, προικισμένην με εξαιρέτους αρετάς. Εμπνευσθείς από την φωτεινήν προσωπικότητά του, απεφάσισε να αλλάξει επιστήμην. Έτσι ενεγράφη εις τη Θεολογικήν Σχολήν, από την οποίαν και απεφοίτησε το 1924. Το 1925, προτροπή του π. Ευσεβίου, διωρίσθη κατ’ αρχάς καθηγητής εις Σοφικόν Κορινθίας. Υπηρέτησεν εν συνεχεία εις Γκούραν, Βραχάτι, Δίβρην, Αγ. Αναστασίαν Χαλκιδικής και τέλος εις Παλαιοχώραν Κρήτης.

Αλλ’ η κλήσις, η άνωθεν κλήσις, του π. Φωτίου ήτο άλλη. Κλήσις εις την αφιερωμένην ζωήν και κλήσις εις την ολοκληρωτκήν διακονίαν του Ευαγγελίου. Εδιψούσε πράγματι να δοθή ολοτελώς εις τον Χριστόν και να υπηρετήσει ως ιεραπόστολος τον ελληνικόν ορθόδοξον λαόν, τον διψώντα δι αλήθειαν και μόρφωσιν Χριστού. Δι’ αυτό, όταν εκλήθη από τον αείμνηστον π. Σεραφείμ Παπακώσταν, τον τότε προϊστάμενον της Αδελφότητος, να εγκαταλείψη τον εκπαιδευτικόν κλάδον και να διακονήση τον Χριστόν και την αγίαν του Εκκλησίαν του ως κληρικός, εδέχθη μετά δέους πολλού να εισέλθη εις τας τάξεις του κλήρου. Εχειροτονήθη εις διάκονον την 27-7-1939 και εις πρεσβύτερον και αρχιμανδρίτην την 2^αν Μαΐου 1940.

Είχε το ευτύχημα να δη δύο εκ των αδελφών του να εισέρχονται εις την Αδελφότητα. (Σ.Σ. π. Ανάργυρος Σταματόπουλος & Βλάσιος Σταματόπουλος) .

Διορισθείς ιεροκήρυξ εις Αλεξανδρούπολιν, εστρατεύθη κατά τον ελληνοϊταλικόν πόλεμον το 1940. Υπηρέτησε εις το Μακεδονικόν μέτωπον, εμπνέων, ενισχύων με τον θείον λόγον και αγιάζων με τα άγια μυστήρια της ιεράς εξομολογήσεως και της Θείας Κοινωνίας, τους υπέρ πίστεως και πατρίδος αγωνιζομένους Έλληνας αξιωματικούς και στρατιώτας.

Εκδιωχθείς από τους Βουλγάρους εκ της Αλεξανδρουπόλεως, διωρίσθη εις την Μητρόπολιν Κίτρους και τέλος εις την Ιεράν Μητρόπολιν Θεσσαλονίκης, όπου ειργάσθη δραστηρίως επί μακρόν χρονικόν διάστημα. Συνταξιοδοτηθείς ήλθεν εις Αθήνας, όπου συνέχισε εν τη Αδελφότητι, με εξαιρετικήν δια την ηλικίαν του δραστηριότητα, το λατρευτικόν, το κηρυκτικόν, το εξομολογητικόν και άλλον ιερόν έργον του.

Υπήρξε, πράγματι μέχρις εσχάτων, ο ακούραστος εργάτης του Ευαγγελίου. Διέτρεξε και μετά την συνταξιοδότησίν του, επί έτη πολλά, όχι μόνον την Βόρειον Ελλάδα, την οποίαν ιδιαιτέρως είχεν αγαπήσει, αλλά και ολόκληρον την ελληνικήν επικράτειαν. Κηρύσσει, εξομολογεί, στηρίζει, εμπνέει αγάπην Χριστού. Πάμπολλα είναι τα πνευματικά του τέκνα. Εκεί εις το Ι. Εξομολογητήριον του Μητροπολιτικού Ναού Θεσσαλονίκης, του αγ. Γρηγορίου του Παλαμά, στηρίζει πλήθη κλονισμένων ψυχών, καθοδηγεί, ανευρίσκει ιερατικάς κλήσεις, βαθαίνει πόθους αφιερώσεως εις τον παρθενικόν και άγιον βίον. Δεκάδες είναι οι ιερείς για τους οποίους δίδει συμμαρτυρίαν, κατόπιν επισταμένης εξετάσεως και πνευματικής καλλιεργείας. Εις εκατοντάδας δε ανέρχονται αι νεάνιδες, που επλούτισαν το σώμα των Χριστιανών αδελφών νοσοκόμων, αι οποίαι με ευσέβειαν βαθείαν, με ήθος ανώτερον, με αφοσίωσιν και αγάπην αληθινήν διηκόνησαν και διακονούν υποδειγματικώς τους αρρώστους αδελφούς του Χριστού. Και έλαβε την ανταπόδοσιν, διότι ανεδείχθη άξιος του μισθού αυτού. Κατά την μακράν περίοδον της ασθενείας του, τον υπηρέτησαν με αφοσίωσιν και σεβασμόν, αντάξιον της ιδικής του προσφοράς. Και έτσι εφηρμόσθη το λεχθέν : «Απέδωκεν οσίοις μισθόν κόπων αυτών» (Σ.Σολ. ι΄ 17)

Απλούς, απέριττος, πράος και προσηνής, ο αείμνηστος πλήρης αγάπης και επιεικίας προς τους αμαρτωλούς, συγκαταβατικός στις ανθρώπινες αδυναμίες, ενθαρρύνει, εμπνέει και οικοδομεί με τα απλά, πλήρη όμως πνευματικότητος κηρύγματά του και με τις ήπιες και κατάλληλες συμβουλές του.

Ιδιαιτέραν αγάπην και συμπάθειαν ένοιωθε προς τους απλούς ανθρώπους, τους εργάτας, τους αγρότας και τους ηλικιωμένους. Ανάμεσά τους ησθάνετο ευτυχής. Έσπευδε με προθυμίαν και πολλήν καλωσύνην, να τους στηρίξη, να τους αγιάση με την Εξομολόγησιν και την Θείαν Κοινωνίαν και να τους ετοιμάση δια την Βασιλείαν του Θεού.

Σημαντική είναι η συμβολή του εις το πνευματικόν έργον του «Αποστόλου Παύλου» (Φάρος) Θεσσαλονίκης. Και στις δύσκολες εποχές της κατοχής ο π. Φώτιος βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Μάλιστα με κίνδυνο της ζωής του εβοήθησε τους φυλακισμένους πατριώτας του στρατοπέδου «Παύλου Μελά». Ήταν ακούραστος συμπαραστάτης, μαζί με άλλους εργάτας της Εκκλησίας του Χριστού, τους αείμνηστους π. Λεωνίδαν, Αθαν. Φραγκόπουλον κλπ., προς όλους εκείνους που ήσαν θύματα των καιρών και εδοκίμασαν ποικίλες περιπέτειες και θλίψεις και ανάγκες. Πόσοι και πόσοι δεν εγεύθησαν την πατρική του στοργή, αλλά και την άμεση προστασία και βοήθειά του !

Γνώστης, όσον ολίγοι, της Αγίας Γραφής, την μελετούσε καθημερινά, ανεβάθυνε στις υψηλές εννοιές της, απομνημόνευε ολόκληρα χωρία, έκλεινε στην καρδιά του τα ρήματα της αιωνίου ζωής και προσπαθούσε να τα μετουσιώση εις προσωπικήν αρετήν και αγιότητα.

Ταπεινός, δεν ανεζήτησε ποτέ υψηλότερα εν τη Εκκλησία αξιώματα. Ευγνωμονούσε τον Αρχιποιμένα Χριστόν, διότι τον αξίωσε να τον διακονήση ως ευλαβής λειτουργός της Εκκλησίας Του, ως ταπεινός κήρυξ του Ευαγγελίου, ως εξομολόγος και γενικά ως ανεπαίσχυντος οικονόμος της θείας χάριτος.

Μολονότι 80τούτης και πλέον, εν τούτοις σχεδόν μέχρις εσχάτων, έσφυζε από δύναμιν και ζωήν, πρόθυμος να εισφέρη, να εργασθη, να βοηθήση εις τα έργα της Αδελφότητος.

Αλλ’ ήτο πλέον η ώρα να εγκαταλείψει τα γήϊνα, την ιεραποστολικήν δραστηριότητα. Τον αναζητούσε πλέον ο Στεφανοδότης Χριστός και η θριαμβεύουσα εν ουρανοίς Εκκλησία, όπου είχαν προηγηθή και οι άλλοι πατέρες και αδελφοί της Αδελφότητος, καθώς και πλήθος πνευματικών του τέκνων.

Η όλη ζωή του ήτο ζωή οσίου, πιστού και αφοσιωμένου διακόνου του Χριστού και της αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Ιερεύς άξιος της αποστολής του. Αγωνιστής ακάματος. Σταυροφόρος αληθινός και νικητής. Η εσωτερική ζωή του και η ιερατική δράσις του αποτελούν ζωντανόν μάθημα, μεγάλο μάθημα, που καλεί κάθε εργάτην του Ευαγγελίου, όλους μας, να το μελετήσωμεν προσεκτικά και να το ακολουθήσωμεν.

    Αιωνία του η μνήμη.

-------------------------------------------------------------------------------

Να σημειωθεί ιδιαιτέρως ότι ο Μακ. Αρχιμανδρίτης Φώτιος  Σταματόπουλος είχε τη θεία ευλογία να είναι ο πρώτος Ψαραίος που έμαθε για την ύπαρξη και τη θυσία του Αγίου Νικολάου του εξ Ιχθύος της Κορινθίας. 

Τα δίσεκτα χρόνια της σκληρής Τουρκοκρατίας τα οποία μεσολάβησαν από το μαρτύριο του Αγίου μέχρι το 1928 που βρέθηκαν τα στοιχεία του μαρτυρίου Του, έκαναν να χαθεί η μνήμη του Νεομάρτυρα και να μην γνωρίζει κανείς την ύπαρξή Του.

Όταν ο Μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφαρσάλων μακ. Ιεζεκιήλ ανακάλυψε τον χειρόγραφο κώδικα με τα στοιχεία για τον Άγιο Νικόλαο, απέστειλε άμεσα επιστολή στον τότε καθηγητή Θεολογίας Φώτιο Σταματόπουλο, για να τον ενημερώσει για την ανεύρεση του κώδικα, αλλά και για να τον ρωτήσει αν γνώριζε περί της θυσίας του συμπατριώτη του Αγίου Νικολάου.

Επιστροφή