Ο Ντάνυ Λακόμπ (Danny Lacombe) είναι απ'τον Καναδά και είναι Ανώτερος Διοικητικός Υπάλληλος (στον τομέα της υγείας) και Φωτογράφος. Ζει  στο Μοντρεάλ του Κεμπέκ και τον Αύγουστο του 2013 πέρασε πέντε μέρες στο Ψάρι. Μας έστειλε ένα κέιμενο ταξειδιωτικών εντυπώσεων απ'την διαμονή του. Το πρωτότυπο γράφτηκε στα Γαλλικά. Παραθέτουμε και την Ελληνική και Αγγλική μετάφραση. Ο Ντάννυ έχει επίσης υποσχεθεί να μοιραστεί μαζί μας μερικές απ'τις πανέμορφες φωτογραφίες του. Τον ευχαριστούμε θερμά για τα καλά του λόγια και για την αποστολή του κειμένου.

                                

Ψάρι, Αύγουστος 2013

 

Από τότε που είμουνα παιδί, πάντα με γοήτευαν οι αρχαίοι Ελληνικοί πολιτισμοί και κυρίως ο Μυκηναϊκός πολιτισμός.

Οι Μυκήνες είναι λίκνο όλων αυτών των «Μεγάλων Αρχαίων Ιστοριών» που συντάραζαν την παιδική μου φαντασία: η γέννηση της Ήρας, οι Άθλοι του Ηρακλή, οι ιστορίες που σχετίζονταν με την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, και βέβαια οι θρύλοι γύρω απ’την ζωή του Αγαμέμνωνα.

Το φετεινό καλοκαίρι είχα την τύχη, την τιμή και το προνόμιο να μυηθώ προσωπικά στην μοναδική αυτή γή που λέγεται Πελοπόννησος.

Μέσω της φίλης μας της Έλσας περπατήσαμε στα χνάρια της Ήρας, είδαμε τον Ηρακλή να νικά το λιοντάρι της Νεμέας, να σημαδεύει τις Στυμφαλίδες όρνιθες. Είδαμε την Κλυταιμνήστρα να δραπετεεύει απ’το Βασιλικό Παλάτι μετά τον φόνο του Αγαμέμνωνα με την βοήθεια του ερωμένου της. Ξαναζήσαμε την ζωή και τις ιστορίες του Παλατιού των Μηκηνών, όπου έζησαν κάποτε μερικοί απ’τους πιό διάσημους ήρωες, όπως η Ιφιγένεια, η Ηλέκτρα κι ο Ορέστης.

Μέσα σε λίγες μόνο μέρες, μπήκαμε στην περιπέτεια να εξερευνήσουμε την περιοχή ορμώμενοι από ένα μικρό χωριό στην κορφή ενός βουνού με θέα που σου κόβει την ανάσα: το Ψάρι, τόπο καταγωγής της Έλσας.

Η Έλσα μοιράστηκε γενναιόδωρα μαζί μας την αγάπη της για το χωριό, που βρίσκεται στο κέντρο αυτού του όμορφου αρχαίου κόσμου.

Αρχαίο και σύγχρονο συνάμα, το Ψάρι συνεχίζει να ζει μέσα στον σημερινό κόσμο, χωρίς να απωθεί τις προγονικές του παραδόσεις.

Κάθε Σεπτέμβρη, επαναλαμβάνεται μιά εκπληκτική και μοναδική εμπειρία: ο τρύγος της Κορινθιακής σταφίδας. Η μέθοδος που ακολουθείται είναι τόσο παλιά όσο και οι προγονικοί μύθοι που ακόμα αντηχούν στις πλαγιές των γύρω βουνών. Τα σταφύλια μαζεύονται προσεκτικά με το χέρι, και μετά απλώνονται για να αποξηραθούν σε ειδικά διαμορφωμένα αλώνια κάτω απ’τον ήλιο του ύστερου καλοκαιριού, ώσπου η φύση να τα μεταμορφώσει σε μικρά μαύρα γαστρονομικά μαργαριτάρια. Περάσαμε μιά μαγική μέρα στον τρύγο, που περιλάμβανε ένα γευστικότατο μεσημεριανό με ντόπιες ελιές, ντομάτες, φέτα, ψωμί, λουκάνικο και κρασί.

Μια άλλη, εξίσου μαγική περιπέτεια ήταν εκείνος ο μεγάλος περίπατος μέχρι το σούρουπο, σε μιά διαδρομή που μας οδήγησε σε μιά σπηλιά[1][1] στην μέση ενός βουνού, εκεί δίπλα που έπαιζε παιδί η θεά Ήρα[2][2]. Κοντά εκεί είναι μιά παλιά Ορθόδοξη εκκλησία[3][3], σχεδόν ερημωμένη, που όμως βρίσκεται εκεί, δυνατή, να αντιστέκεται στον χρόνο και να προσφέρει μιά στιγμή ειρηνικής περισυλλογής σ’αυτούς που διαβαίνουν. Το γεγονός ότι οι πόρτες είναι πάντα ανοιχτές μας δείχνει ότι οι άνθρωποι που ζουν στην περιοχή αυτή δείχνουν εμπιστοσύνη και πίστη στους συνανθρώπους τους.

Αυτό όμως που με άγγιξε περισσότερο είναι το καλοδέξιμο των ίδιων των ανθρώπων του Ψαριού απέναντί μας, που σαν τουρίστες διακόπταμε την ειρηνική τους καθημερινότητα. Κάθε μέρα περπατούσα στους δόμους του χωριού με την φωτογραφική μου μηχανή στο χέρι. Με το μάτι του φωτογράφου προσπαθούσα να συλλάβω και να καταγράψω τις μοναδικές λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής του χωριού έτσι που ίσως μόνο ένας ξένος μπορεί να διακρίνει. Είναι λυπηρό που οι άνθρωποι δεν διακρίνουν πολλές φορές την ομορφιά που τους περιβάλει. Ξεχνάμε να εκτιμήσουμε τον τόπο που είμαστε. Με το μάτι του ξένου, μπορούσα να δω την λεπτότητα και τον πλούτο της καθημερινής ζωής που βρίσκεται στην καρδιά αυτού του μοναδικού χωριού.

Στη  αρχή άκουγα που και που καμμιά ¨καλημέρα» καθώς περνούσα. Εξάλλου ποιός είμουνα εγώ να περπατάω από δω κι από κει σ’ένα χωριό που δεν είναι δικό μου, όπου είμαι ξένος. Αλλά καθώς περνούσαν οι μέρες, όλο και περισσότεροι άνθρωποι ανοίγονταν στην περιπέτειά μου, στο θάρρος που έπαιρνα, σε σημείο που τους κίνησα πολύ την περιέργεια, και τότε οι «καλημέρες» έδιναν κι έπαιρναν μαζί με φωτεινά χαμόγελα. Μερικοί μάλιστα με συμβούλευαν πως να πάιρνω φωτογραφίες, μου πρότειναν συγκεκριμμένες εικόνες και με καλούσαν στο σπιτικό τους και στον κήπο τους.

Αυτή ήταν η μεγαλύτερή μου ικανοποίηση στην διάρκεια της διαμονής μου στο Ψάρι. Σκέφτομαι κιόλας να επιστρέψω στο Ψάρι. Νομίζω ότι οι άνθρωποι εκτίμησαν το προσωπικό μου πλησίασμα και είμαι σίγουρος ότι θα συνεχίσουν να με καλωσιρίζουν εγκάρδια, όπως η φίλη μας η Έλσα.

Κοινότητα του Ψαριού, άνθρωποι του Ψαριού, σας ευχαριστώ γιάυτές τις μοναδικές στιγμές που θα μείνουν χαραγμένες στην μνήμη μου για πάντα και που είναι μόνο η αρχή μιάς όμορφης φιλίας με το Ψάρι, τους κατοίκους του, την Πελοπόννησο κι εμάς. 

 

Υ.Γ. Δεν έγραψα εδώ για την κουζίνα που γευτήκαμε, γιατί θα χρειάζονταν πάρα πολλές σελίδες... τα κρασιά... Σε άλλο βιβλίο γι’αυτά...

 

 

Psari, Août 2013

 

Lorsque j’étais jeune enfant, j’ai toujours été fasciné par les anciennes civilisations grecques, et la civilisation Mycéenne était l’une de celles-là.

Mycènes est le berceau de toutes ces « Grandes Fresques Antiques » qui ont bercé mon imaginaire de jeune garçon ; la naissance d’Héra, les aventures d’Héraclès, les récits liés à l’Iliade et l’Odyssée, sans compter la légende qui entoure la vie d’Agamemnon.

Cet été, j’ai eu la chance, l’honneur, le privilège d’être introduit dans cette contrée unique qu’est le Péloponnèse. 

Grâce à notre amie Elsa, nous avons marché dans les pas d’Héra, imaginé Héraclès tuant le lion de Némée (Nemea), abattant les oiseaux du Lac Stymphale, vu Clytemnestre s’enfuir du Palais Royal après avoir tué Agamemnon avec l’aide de son amant, et pu revivre la vie de Palais Royal à Mycènes où vécurent entre autres Iphigénie, Électre et Oreste les enfants de ces deux derniers.

En seulement quelques jours nous avons donc pu explorer les environs à partir d’un petit village au sommet d’une montagne avec une vue impressionnante sur les alentours : PSARI, le village natal d’Elsa.

Elsa, dans sa grande générosité, nous a fait partager son amour pour ce village au beau milieu de ce beau monde antique. 

Antique, mais aussi moderne,  Psari continue de vivre dans le monde où nous vivons aujourd’hui, sans pour autant rejeter ses traditions ancestrales.

Une des expériences que nous avons vécue consiste en la collecte des raisins de Corinthe noirs.  La méthode est aussi ancestrale que les légendes qui résonnent aux flancs des collines avoisinantes.  Les grappes sont cueillies une à une, puis séchées sur un lit au sol jusqu’à l’obtention de ces petites merveilles noires si délicieuse.  Ce fut une journée magique.

Une autre aventure tout aussi magique, fut cette longue marche à la brunante, qui nous mena vers cette grotte juchée au beau milieu de cette montagne, juste là où Héra jouait lorsqu’elle était enfant.  Tout près se trouve une vieille église orthodoxe, quasi abandonnée, toujours là résistant au temps et offrant un bon moment de quiétude à ceux qui y passent.  Les portes de l’église sont ouvertes en permanence, ce qui démontre une grande ouverture et confiance de la part des gens qui vivent dans cette région.

Mais ce qui me toucha le plus ce fût la réception des gens de Psari envers nous, touristes voyeurs venus perturber leur quiétude quotidienne.  Tous les jours j’ai déambulé à travers les rues du village avec ma caméra en main.  Capturant détails et vie quotidienne, ma vision unique, voyait Psari comme probablement les villageois ne la voient plus, du fait d’y vivre tous les jours.  Seul un œil étranger peut percevoir la finesse et la richesse de la vie au quotidien qui se trouve au cœur de ce patelin unique.

Au tout début, de peine je pouvais soutirer un « Calimera » des passants que je dérangeais de tout évidence, mais au fonds qui suis-je pour me promener ainsi en une terre qui n’est pas la mienne et où je suis un parfait étranger (Xéno).  Mais avec les jours, de plus en plus de gens se sont ouverts à mon aventure, mon audace et les « Calimera » venaient d’eux mêmes avec de beaux grands sourires et certains allaient même me guider dans ma démarche photographique, m’inviter chez-eux, me donner accès à leur domaine.

Ce fut là ma plus grande satisfaction lors de mon séjour à Psari.  Je songe déjà à un retour et à aller encore plus loin dans cette démarche personnelle et je suis certain que les villageois m’accueilleront à bras ouverts, tout comme l’a fait notre amie Elsa.

Merci α tous les membres de la communauté de Psari pour ces moments uniques qui resteront gravés dans ma mémoire à jamais et qui ne sont que le début d’une belle amitié entre nous, Psari, ses habitants et le Péloponnèse.

 

P.s : et je ne parle pas de la nourriture car j’en aurais pour des pages …

 

 

Psari, August 2013

Since I was a young child, I have always been fascinated by the ancient Greek civilizations and especially Mycenaean civilization.

Mycenae is the cradle of all these "Great Ancient Stories" that rocked my young boy’s imagination; the birth of Hera, the Adventures of Heracles, the stories related to the Iliad and the Odyssey, and not to mention the legends surrounding the life of Agamemnon.

This summer I had the chance, the honor, and the privilege of being personally introduced to this unique country, which is called Peloponnese.

Through our friend Elsa, we have walked in the footsteps of Hera; saw Heracles killing the lion of Nemea, shooting the birds of Lake Stymphalia; we saw Clytemnestra escaping from the Royal Palace after killing Agamemnon with the help of her lover; relived the life and stories of the Royal Palace in Mycenae where some of the most famous characters such as Iphigenia, Electra and Orestes once lived.

In just a few days, we took the adventure of exploring the area from a small village on top of a mountain with a breathtaking view of the surroundings: Psari, the native village of Elsa.

Elsa, in her generosity, shared with us the love for her village in the middle of this beautiful ancient world.

Ancient and modern, Psari continues to live within the world of today, without rejecting its ancestral traditions.

In September, one amazing unique experience is the harvest of the Black currants. The method is as old as its ancestral legends, which still resonate on the sides of the surrounding hills. The grapes are thoughtfully hand picked, and then dried on a straw bed on the ground under the late Summer Sun until nature reinvents them as small black gastronomic pearls. It was a magical day which including delicious lunch of local olives, tomatoes, feta, bread, sausage and wine.

Another equally magical adventure was that long walk until dusk, which led us to a cave perched in the middle of a mountain, right beside where Hera’s playground used to be. Nearby is an old Orthodox church, almost abandoned, still there, strong, resisting to time and offering a good moment of peace to those who pass by.  The fact that the doors are always open shows us that the people living in this area are trusting and have faith in others.

But what touched me the most was the welcome of Psari people toward us, tourists “voyeurs” disrupting their everyday peacefulness. Every day I strolled through the streets of the village with my camera in hand. With my unique vision, I tried to capture the unique details of the daily life and of the village in such a vision, only a foreigner might see.  Sadly, human kind has that habit of not perceiving the beauty surrounding it.  We forget to appreciate where we are.  From a foreign eye, I had that capacity of perceiving the finesse and richness of the daily life that lies at the heart of this unique village.

At first, I could barely get a "Calimera" from the people as I was passing by. Who was I to wander freely in a village that is not mine and where I am a stranger (Xeno). But with the days passing, more and more people were opening to my adventure, my audacity, up to a point where they were very intrigued, and then the "Calimera" came naturally with a beautiful big smile.  Some would even guide me in my photographic approach, suggesting images, inviting me to their private house and giving me access to their lands.

This was my greatest satisfaction during my stay in Psari. I am already thinking about a return. I think the villagers like my personal approach and I am sure the villagers will continue to welcome me with open arms, as did our friend Elsa.

Community of Psari, people of Psari, thank you for these unique moments that will remain etched in my memory forever and are only the beginning of a beautiful friendship between Psari, its inhabitants, the Peloponnese and us.

 

Ps: and I 'm not talking about the food because I have too many pages...and the wines ………. Another book ………….