Τέλη Αυγούστου (2012) επισκέφτηκα το Ψάρι γιά δεύτερη φορά.  Ο καιρός ζεστός και διάφανος, με ένα ελαφρό αεράκι που έκανε το θρόισμα των φύλλων της καρυδιάς να θυμίζουν τα απαλά κύμματα της θάλασσας.

Το χωριό ήρεμο και συγχρόνως γεμάτο ενέργεια για τον τρύγο της σταφίδας που φέτος, λόγω της ζέστης, ήλθε νωρίτερα.

Η Μαρίνα Τουάνε

Η καμπάνα πιστή στό πρόγραμμά της, έδινε το παράγγελμα της καθημερινής ρουτίνας. Ξύπνημα, μεσημέρι, ώρα γιά ησυχία, δουλειά , κοινωνική ζωή, ξεκούραση και γλυκό ύπνο. Οι χτύποι της με συμβολικό τρόπο ενώνουν τουςκατοίκους σε συμβίωση αρμονική και αγαπημένη.

Αποφασίσαμε με την φίλη μου να πάμε μία βόλτα με τα πόδια προς τον Ασπρόκαμπο μιά και ήταν ήδη αργά γιά μία πιό μεγάλη περιήγηση.

Περπατώντας σύριζα στό δρόμο, με τις αισθήσεις μας σε εξέγερση, ξεκινήσαμε.        

Η γλυκιά πεδιάδα με τα αμπέλια ξαπλωνόταν μπροστά μας στήν αγκαλιά των μακρυνών βουνών – σαν να τα προστάτευαν από τις κακοδαιμονίες των καιρών.Τα τσαμπιά από τα μικροσκοπικά σταφύλια κρέμονταν θυμίζοντας τον Διόνυσο με το στόμα ανοικτό να τα γεύεται αισθαντικά.Ομως αυτά  είχαν άλλο σκοπό: Να κοπούν από τα έμπειρα χέρια, να ξαπλώσουν νωχελικά στα δίχτυα , προσταευμένα από την άσπρη τέντα, να δεχτούν τον ήλιο γιά να μεταμορφωθούν στήν μικροκοπική μαύρη σταφίδα.

Δοκιμάσαμε τα σταφύλια, γλυκά ζουμερά περικλείοντας την σαγήνη του καλοκαιριού και τον ερχομό του φθινόπωρου.Οι αμυγδαλιές με τους καρπούς τους, -οι ηρωιδες του χειμώνα- μας ώθησαν να τους γευτούμε. Σαν τους αρχέγονους,γονατίσαμε και με μία πέτρα   σπάσαμε τον καρπό και η άσπρη ψύχα αντάμειψε τον ουρανίσκο. Αυτές οι αμυγαλιές , οπως μας είπανε, ειναι οι Θερμοπύλες που συγκρατούνε το νερό των βροχών που κατεβαίνουν πρός τους αμπελώνες.Οι τρυγητές,άνθρωποι με σοφία που ακούνε την φύση, μας καλωσόριζαν σαν παλιούς γνώριμους και ηταν πρόθυμοι να μοιραστούν τις γνώσεις τους.

 Η ζέστη γινόνταν πιό καυτή και λίγο πιό πέρα οι συκιές παλεύανε με ταβαριά φύλλα τους να κινηθούν ,ματαίως ,με χάρι.  Τα σύκα μικρά , άλλα άσπρα σχεδόν διάφανα, άλλα μώβ μας προκαλούσαν να τεντωθούμε στις μύτες για νακόψουμε τα καλλίτερα.

Εκεί χαμηλά σεμνά δύο στενόμισχα ρόζ λουλούδια χόρευαν,σαν Συλφίδες, τον χορό του ανέμου. Πότε η μία ακολουθούσε την άλλη πότε μπερδεύοντουσαν σε ένα ερωτικό παιχνίδι. Αναρρωτήθηκα μήπως ήταν ενα ΄’Show off’ (επίδειξη), στις άχαρες συκιές.

Ηταν ώρα να γυρίσουμε. Η ψυχή γαληνεμένη, οι αισθήσεις γεμάτες και η μελαγχολική σκέψη. Η γή όσο κακό και να έχει υποστεί ανά τους αιώνες, συνεχίζει να μας παρέχει τα αγαθά της με μεγαλωσύνη και μεγαλοπρέπεια. Πόσο μικρή και ασήμαντη αισθάνθηκα μπροστά στό μεγαλείο της!

* Η Μαρίνα Τουάνε είναι χορογράφος και διευθύντρια σχολής μπαλλέτου.

 

Η  Μαρίνα εμπνεύστηκε από το χωριό μας και την δημιουργία της πρωτοβουλίας Γυναικών Ψαρίου  και ένα όμορφο ποιήμα το οποίο συνέταξε στην Αγγλική γλώσσα και παρατίθεται σε μετάφραση της Έλσας Σταματοπούλου:

 

Το χωριό-Ψάρι

Ανάμεσα στα απαλά βουνά απλώνεται-από μακρυά ανεπιτήδευτο και ήρεμο, το μικρό χωριό:

μια χαϊδεμένη φωλιά, προστατευμένη απ’τους ανέμους, στεφανωμένη απ’τον γαλάζιο βαθύ ουρανό.

Το καμπαναριό, μάρτυρας του τελευταίου πολέμου, υψώνεται ψηλά, μάρτυρας παλιών καιρών.

Κόκκινα κεραμμύδια σε αντίθεση με το άσπρο χρώμα των τοίχων σκαρφαλώνουν στις πλαγιές, έτοιμα για την αρχή της παράστασης.

 Η ζωή πλέκεται με το χώμα, ένας ιστός απαράλαχτος μέσα στον χρόνο, που συνδυάζεται με το απρόβλεπτο κέφι των εποχών.

Γυναίκες όλων των ηλικιών αναλαμβάνουν ρόλους: πολυπρόσωπες καλλιτέχνιδες: νοικοκυρές, μητέρες, σύζυγοι, εργάτριες, που κρύβουν βαθειά, σε γροθιά από κάρβουνο, το διαμάντι της αλλαγής.

¨Ετοιμες για το καινούργιο και τις προκλήσεις της εποχής, παίρνουν τις σκούπες, σύγχρονες μάγισσες, να διώξουν τις σκόνες του παλιού, να καλωσορίσουν το νέο, αυτό που εμπνέει.

Περήφανες γιά την κληρονομιά τους αυτες οι μοντέρνες αμαζόνες θα  μεταδώσουν το κανούργιο,σαν ανάκατα κύματα,  στούς απογόνους τους.

Απρόσκοπτες θα μεταμορφωθούν σε μαγνήτες καλώντας γύρω τους συζύγους, αδερφούς και γυιούς να περπατούν μαζί τους…

 

THE VILLAGE– PSARI-.

 

In between the soft mountains lie – from afar-un-assumed and quiet, the small village:

a cuddled nest, protected by the winds, crowned by the blue fluorescent sky.

The bell tower, a witness to the last war, protrudes; a reminder of old times.

Red tiles contrast with the white color of walls escalate along the slopes, ready for  the play to begin.

 

 Life is knitted to the soil, a web unchanged through time, coordinates to the whim of seasons.

 

Women of all ages assume roles; multi facial actresses:

housewives, mothers, wives, laborers, who hide deep, in carbon fist, the diamond of change.

Ready for the new and challenging, they take the brooms, modern witches, to dust off the old, to welcome the new, the exiting.

Proud of heritage, these modern amazons will   pass it on, concocted waves that will engulf the new, into the bowels of the descendants.

Unstoppable they will be transformed into   magnets calling around them husbands, brothers  and sons to walk together with them ….