Η Αλάνα Ντέηκιν είναι συγγραφέας και ζει στην Νέα Υόρκη.
Επισκέφτηκε το Ψάρι τον Αύγουστο του 2017

Ο χειμώνας έφτασε πια στη Νέα Υόρκη, και καθώς οι θερμοκρασίες πέφτουν όλο και χαμηλότερα ο νους μου με πάει στις όμορφες μέρες του καλοκαιριού που πέρασα στο Ψάρι τον περασμένο Αύγουστο (2017).

Το Ψάρι είναι χάρμα αισθήσεων, και όταν έφτασα δεν έβλεπα την ώρα να γευτώ το κάθε τι του χωριού: τις εκθαμβωτικές βουνοκορφές σπαρμένες με θάμνους και κοπάδια κατσικιών, την φρέσκια μυρωδιά του βασιλικού που φούντωνε μόλις δίπλα στο σκαλοπάτι, τους ήχους των παιδιών που σήκωναν τον αέρα καθώς περνούσαν με τα ποδήλατά τους από τα στενά δρομάκια, και, κυρίως, την ασύγκριτη νοστιμιά των φαγητών που είχα την τύχη να γευτώ στην διάρκεια της σύντομης διαμονής μου. Δεν νομίζω να έχω φάει ποτέ καλλίτερα απ᾽ ὄτι τις λίγες αυτές μέρες που πέρασα στο Ψάρι. Παρόλο που έχουν περάσει μήνες από τότε, σκέφτομαι τα τέλεια προετοιμασμένα και μοσχοβολημένα παϊδάκια του Νίκου τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα. Το ίδιο ισχύει και για τον φανταστικό κόκκορα της Μπόνας, φιαγμένον με αγάπη από ένα πτηνό που σίγουρα άκουσα να κακκαρίζει στο σοκκάκι λίγες ώρες πριν έρθω για το δείπνο. Η Έλσα και ο Μπρους μου είχαν πει πολλές ιστορίες για την περίφημη Κορινθιακή σταφίδα που καλλιεργείται στην περιοχή και το σπιτικό κρασί που έπινα κάθε βράδυ στο δείπνο είναι απ᾽ τις πιο πολύτιμες εμπειρίες. Ὀμως απ᾽ ὄλα τα φαγητά που γεύτηκα στην διάρκεια της διαμονής μου στο Ψάρι, νομίζω ότι αυτό που μούκανε μεγαλύτερη έκπληξη για την νοστιμιά του ήταν ένα πιάτο βραστά αυγά, όμορφα σερβιρισμένα από την Έλσα με λίγο αλάτι, λάδι και ρίγανη. Δεν είχα ξαναφάει ποτέ φρέσκα αυγά, κι αυτά που μας έδωσε η Μπόνα ήταν πραγματικά θεϊκά.

Ο περισσότερος καιρός που πέρασα στο Ψἀρι ήταν στο χαλαρό, αλλά το κάθε καλό ταξείδι έχει και κάτι αναπάντεχο. ¨Οταν έφτασα την πρώτη μέρα και έμαθα ότι το νερό στο χωριό είχε στερέψει, ομολογώ ότι προβληματίστηκα. Όμως αυτή η κρίση μου έδωσε την ευκαιρία να περπατήσω ως την πηγή της Παναγίας και να κάνω καινούργιους φίλους , αντί να κάθομαι με ένα βιβλίο στην βεράντα. Η ξηρασία μου έδωσε επίσης μια βαθειά εκτίμηση για την πολύτιμη Λίμνη Στυμφαλία που επισκέφτηκα με την Έλσα στην διάρκεια της διαμονής μου. Τώρα είμαι ευγνώμων που η επίσκεψή μου συνέπεσε με εκείνο το γεγονός, γιατί η κρίση του νερού με βοήθησε να καταλάβω καλλίτερα και να εκτιμήσω την ευαίσθητη ισορροπία των φυσικών πηγών που έχει επιτρέψει σ᾽ αυτήν την ιδιαίτερη κοινότητα να ανθίσει για τόσες γεννιές.

Λίγες μέρες αφότου έφυγα απ᾽το Ψάρι βρέθηκα να σιγοπίνω καφεδάκι στην Σίφνο στο σπίτι μιας στενής φίλης της Έλσας. Οι οικοδεσπότες με ρώτησαν που είχα μείνει όταν πρωτοέφτασα στην Ελλάδα. ῾Στο Ψάρι῾, είπα με χαμόγελο. Φαινόταν να μην καταλαβαίνουν.῾Ἑννοείς στην Πλάκα;῾῾ρώτησαν, ξέροντας ότι μόλις είχα έρθει από Αθήνα. Ὅχι στο Ψάρι῾, ξαναείπα. Ακόμα φαινόνταν μπερδεμένοι κι εγώ υπέθεσα ότι έφταιγε η Αμερικάνικη προφορά μου. Η Έλσα γρήγορα κατάλαβε τι δημιούργησε την σύγχιση. Ἁλάνα, το Ψάρι είναι ένα μικρό χωριό῾, είπε η Έλσα, ῾Δεν μπορείς να περιμένεις να το ξέρει ο κόσμος όπως την Αθήνα!

Μπορεί αυτό νάναι αλἠθεια, αλλά ό,τι και να σκέφτομαι για την Ελλάδα, το Ψάρι θάναι πάντα αυτό που μούρχεται στον νου. Μερικοί μπορεί να λένε ότι οφείλεται στο ότι ήταν το πρώτο μέρος που επισκέφτηκα, αλλά ξέρω ότι τίποτα δεν συγκρίνεται με την φυσική ομορφιά του Ψαριού, με την νοστιμότατη κουζίνα του, με τα όμορφα πέτρινα σπίτια του και φυσικά τους απαστράπτοντες και φιλόξενους ανθρώπους που μου φέρθηκαν σαν οικογένεια. Ανυπομονώ να ξαναεπισκεφτώ το χωριό και πάλι σύντομα.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-
 

Alana Dakin is a writer. She lives in New York

Winter has finally arrived in New York, and as the temperature dips lower my mind can’t help but drift back to the beautiful summer days that I spent in Psari this past August. 

Psari is a feast for the senses, and when I arrived I was eager to take in each sip of the village: the stunning mountain range dotted with brush and goat herds, the fresh scent of basil flourishing just outside the doorstep, the sound of children whizzing down the narrow streets on their bicycles, and, most importantly, the incomparably delicious food that I was lucky enough to savor during my short stay. I don’t think I have ever eaten as well as I did during my few days in Psari. Even though months have passed, I must think of Nikos’ perfectly seasoned lamb chops at least once a week. The same can be said of Bona’s fantastic rooster dish, lovingly made from a bird that I no doubt heard clucking down the hill only a few hours before we came over for dinner. Elsa and Bruce had told me many stories about the famous Corinthian currants that grow in the region, and drinking homemade wine with my dinner each night was a treasured experience. But of all the dishes I had during my time in Psari, I think the most surprising and delicious was a plate of boiled eggs, prepared beautifully by Elsa with a bit of salt, oil, and oregano. I had never tasted a fresh egg before, and the ones that Bona gave to us were something divine.

Most of my time spent in Psari was easygoing, but any good trip is bound to take some unexpected turns. When I arrived on my first day only to learn that the water in the village had run dry, I was admittedly concerned. However, this small crisis gave me the opportunity to walk down to the church spring to collect water and make new friends, when I might otherwise have been lounging on the porch with a book. The drought also gave me a deep sense of appreciation for the beautiful Lake Stymphalia, which I visited with Elsa during my stay. I’m now thankful that I visited during this time, because the water crisis helped me to better understand and appreciate the delicate balance of resources that has allowed this special community to thrive for so many generations. 

A few days after I left Psari for new adventures, I found myself sipping coffee on the island of Sifnos at the home of one of Elsa’s close friends. One of our hosts asked me where I had stayed when I first arrived in Greece. “Psari,” I told him with a smile. He didn’t seem to understand. “You mean Plaka?” he asked, knowing that I had just come from Athens. “No, Psari,” I said again. He still looked confused; I assumed it was because of my American accent. Elsa quickly realized what was causing the confusion.  “Alana, Psari is a small village,” Elsa said, “You cannot assume that everyone will know it like it is Athens!” 

This may be true, but whenever I think of Greece, Psari is always the first thing that comes to mind. Some might say this is because is the first place that I visited, but I know it is because nothing can compare to Psari’s natural beauty, delicious food, beautiful stone homes, and of course the radiant and loving people who took me in like family. I look forward to visiting again in the near future.

 - Η μετάφραση έγινε από την Έλσα Σταματοπούλου