Η παρακμή μιας εποχής- Από την Κατερίνα Κ. Κυριακοπούλου

Η παρακμή μιας εποχής.

Οικονομική κρίση: στεκόμαστε απέναντί της άλλοτε με σαρκαστική και άλλοτε με σοβαρή, ερμηνευτική διάθεση. Και συχνά η πρώτη μπλέκεται αυθόρμητα στη δεύτερη γιατί έτσι λειτουργούν οι μηχανισμοί της αντίδρασης του ανθρώπου. Πέρα όμως και μετά από όλα αυτά το μόνο που σου μένει μονίμως όταν σαρκάζεσαι ή όταν προβληματίζεσαι με το θέμα αυτό είναι μια πικρία, μια απογοήτευση και μια αίσθηση ότι το πλοίο που ταξιδεύεις βουλιάζει όλο και πιο βαθιά ως ένας άλλος τιτανικός. Παρακολουθούσες από καιρό διάφορα να λέγονται για τη διεθνή οικονομία, για σπρεντς που ανεβοκατεβαίνουν, για οίκους αξιολόγησης, υποβαθμίσεις και διεθνείς οικονομίες αλλά σχεδόν ποτέ δεν έκατσες να ασχοληθείς σοβαρά και να καταλάβεις. Ούτε ήθελες να καταλάβεις και ούτε ήθελαν στο κάτω- κάτω.

Ξαφνικά αντιλήφθηκες πως η κατάσταση όσο πάει και χειροτερεύει και αναγκαστικά άρχισε να σε τρομάζει και εσένα πιο πολύ από πριν. Γιατί μπορεί να άκουγες από καιρό πως τα πράγματα δυσκολεύουν, πως η ανεργία καλπάζει και με δυσκολία ο κόσμος ανταποκρίνεται πλέον στις υποχρεώσεις του, πως πολλοί είναι αυτοί που αποφασίζουν να μεταναστεύσουν και πως αυξάνονται δραματικά τα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας. Σου φαίνονταν όντως κάπως μακρινά.

Η αβεβαιότητα όμως και η ανασφάλεια εντείνονται όταν αυτοί οι «πολλοί» όλο και πιο συχνά αποκτούν υπαρκτή, γνώριμη και πολλές φορές μια τόσο προσφιλή σου φυσιογνωμία.
Γιατί είναι οι συγγενείς σου που απολύθηκαν και μάταια προσπαθούν να βρουν μια νέα θέση εργασίας, γιατί είναι οι φίλοι σου που φεύγουν στο εξωτερικό για τον ίδιο λόγο, γιατί είναι αυτή η τόσο θλιβερή εικόνα του να βλέπεις ηλικιωμένους/παιδιά/νέους να ψάχνουν φαγητό σε κάδους απορριμμάτων και να κοιμούνται σε όποια γωνιά του δρόμου βρουν. Όταν δηλαδή έχεις μπροστά σου τις ολοζώντανες και απτές αποδείξεις πως η χώρα γύρισε πολλά χρόνια πίσω. Είναι ακριβώς η στιγμή που συνειδητοποιείς πως ποτέ δεν πίστευες ότι οι ιστορίες που άκουγες από τον παππού ή τη γιαγιά σου είναι τόσο ζωντανές ώστε μπορούν να σε πλησιάζουν απειλητικά, ότι μπορεί να επιστρέψουν ως άλλοι δράκοι του παραμυθιού. Γιατί η χρονική στιγμή που τις άκουγες δεν είχε τίποτα που να τις θυμίζει. Ίσως σου φαίνονταν και κάπως υπερβολικές και γι' αυτό αυθαίρετα διάλεξες να τις καταχωρήσεις μέσα σου κάπου ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα.
Το σκέφτεσαι ολοένα και περισσότερο και όσο ασχολείσαι τόσο η απελπισία μοιάζει να μεγαλώνει γιατί βρίσκεσαι μπροστά σε μια ανεκδιήγητη κατάσταση στην οποία αφενός δεν μπορείς να βγάλεις άκρη και αφετέρου θέλοντας και μη θεωρείσαι συνένοχος. Συνένοχος, με έναν τρόπο τόσο σίγουρο που ενώ ξέρεις πως αυτό προσπαθούν να σου το επιβάλλουν, το ακούς τόσο συχνά και από τόσους πολλούς που αρχίζεις τελικά να το πιστεύεις. Είναι η πολυσυζητημένη «κοινωνική ευθύνη» που ντε και καλά προσπαθούν να μας πείσουν ότι λειτούργησε παράλληλα με την πολιτική και έχει έτσι αξιόλογο μερίδιο ευθύνης στην κατάντια αυτής της χώρας.

Η ευθύνη σου λοιπόν αντιμέτωπη με την τόση ανευθυνότητα και άντε τώρα να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας. Και φυσικά δεν το κάνουν επειδή τους πνίγει το δίκιο και θέλουν να απονείμουν δικαιοσύνη αλλά μόνο για να πνίξουν το δίκιο σου από φόβο μη δημιουργηθεί κανένας ορμητικός χείμαρρος και τους παρασύρει. Προσπαθείς λοιπόν να ενημερωθείς για τις εξελίξεις στη χώρα που κι εσύ κατέστρεψες και παρακολουθείς πυρετωδώς ενημερωτικά δελτία στην τηλεόραση, συζητήσεις οικονομολόγων στο ραδιόφωνο και διαβάζεις τα αντίστοιχα σε εφημερίδες και διαδίκτυο. Και εκεί που λες ότι τα έχεις βάλει σε μια σειρά έρχονται ξανά και στα ανατρέπουν όλα και μένεις να κοιτάς με ένα βαθύ αποχαυνωμένο βλέμμα το άπειρο.. Γιατί η λογική σου καθόλου δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη λογική του παραλόγου που δεσπόζει σε αυτή τη χώρα. Κι ούτε υπάρχουν ελπίδες πως θα μπορέσει να την αντιμετωπίσει ποτέ γιατί το κυριότερο έλλειμμα αυτής της χώρας είναι τελικά το έλλειμμα κοινής λογικής.

Και τα κλείνεις όλα και αποφασίζεις πώς δε θα ασχοληθείς ξανά με τίποτα (εσφαλμένως βέβαια). Αλλά αυτή η κατάσταση έχει ποτίσει πια τους πάντες και πλανάται παντού. Σ' ακολουθεί όπου κι αν πας και δεν περνούν παρά μόνο λίγα λεπτά ώσπου να σου κάνει ξανά γνωστή την τόσο ενοχλητική παρουσία της. κι έχει μια μορφή που προσαρμόζεται σαν χαμαιλέοντας σε όλες τις καταστάσεις εναρμονισμένη πλήρως κάθε φορά στην κάθε περίπτωση.
Κι ενώ λοιπόν προσπαθείς κάπως να ξεχαστείς, καταλήγεις να σκέφτεσαι και πάλι τα ίδια γιατί σου το θυμίζει η συζήτηση στη διπλανή παρέα, τα τόσα κλειστά μαγαζιά στους δρόμους κεντρικών πόλεων που κάποτε έσφυζαν από ζωή και κίνηση, οι όλο και περισσότεροι άνθρωποι που ζητάνε ελεημοσύνη ψάχνοντας απεγνωσμένα για ένα κομμάτι ψωμί. Μπορείς να γυρίσεις την πλάτη; Μετά τυχαίνει να ακούσεις για τις εισηγήσεις εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης που μιλάνε για όλο και περισσότερες λιποθυμίες παιδιών λόγω ασιτίας στα σχολεία. Και εκεί καταρρακώνεσαι και δε βρίσκεις ούτε λόγια, ούτε ξεκάθαρα συναισθήματα. Μόνο νιώθεις μια βαθιά θλίψη. Έπειτα, θες από περιέργεια, θες από άγχος, θες από φόβο ή ελπίδα, αρχίζεις ξανά να ανοίγεις δειλά την τηλεόραση, τις εφημερίδες και το λαπ τοπ αποφασισμένος πως ό,τι κι αν ακούσεις δεν θα το αφήσεις να σε επηρεάσει τόσο. Μα πριν προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις έχεις μπει ξανά σε αυτό τον φαύλο- μαύρο κύκλο.. Ζαλίζεσαι από πολιτικολογίες και ανούσιες αντιπαραθέσεις που εσκεμμένα βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος. Όλα για το φαίνεσθαι, κατασκευασμένα με τρόπο συγκινητικό που καταδεικνύει τη δήθεν αυτοθυσία, τη δήθεν μεταμέλεια και την αναγνώριση του σφάλματος στα πλαίσια του ανθρώπινου λάθους αποβλέποντας αποκλειστικά και μόνο στο συγχωροχάρτι. Ένας λαός λιμοκτονεί και γύρω του σκάνε αμέτρητα πυροτεχνήματα από διάφορους Μεσσίες και Ποντίους Πιλάτους. (Τώρα γιατί εσύ έχεις την τάση να βλέπεις παντού τον Ιούδαείναι πραγματικά απορίας άξιο. )

Δεν υπάρχει καμιά μεγαλύτερη αλήθεια όμως από αυτό που όλο και πιο συχνά βλέπουμε με τα μάτια μας και αισθανόμαστε στην καρδιά και την ψυχή μας. Πού θα βγει πια κανένας δεν ξέρει..

ΚΑΤΕΡΙΝΑ Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

EMAIL katerinakyr@windowslive.com  

Επιστροφή