Για τους ταπεινούς του κόσμου τούτου ... - Καλό ταξίδι Βασίλη !

Δύσκολα χαμογελούσε. Ένα ελαφρύ μειδίαμα ήταν το καλύτερο που είχε να δώσει σε τούτον τον κόσμο. Και πως να του δώσει κάτι περισσότερο που είτε ο κόσμος τούτος  τον αγνοούσε επιδεικτικά, είτε του πρόσφερε απλόχερα την καταφρόνια …

Οι ταπεινοί τούτου του κόσμου, περνάνε τη ζωή τους στα κλεφτά. Πράοι, μειλίχιοι, μα πάντα «μαγκωμένοι» … Με φόβο γιατί μέσα στην ιδιαιτερότητά τους, έχουν πλήρη επίγνωση της "υστέρησης" που τους κολλήσαμε στη ζωή τους. Με τρόμο κάθε φορά που αντιμετώπιζαν την ανθρώπινη προκατάληψη…

Κάθε ερώτηση, κάθε πείραγμα ήταν μια μαχαιριά στην ψυχή… Μα έπρεπε να αντέξουν ! Να δουν το φως όπως κι αυτοί και όλοι μας δικαιούνται σε τούτον τον κόσμο. Και το φως (πόσο οξύμωρο…) ήταν συνήθως η σκοτεινή μικρή καμαρούλα με τις ολόκλειστες ερμητικά πόρτες. Όπου εκεί κρύβεται έντεχνα κάθε ιδιαιτερότητα, κάθε έλλειψη, κάθε προκατάληψη, κάθε φόβος… Εκεί που μπορεί να βρει καταφύγιο κάθε ταλαιπωρημένη ψυχή …

Κι όταν έπρεπε να βγει από την καμαρούλα- φρούριο, το φως μπορεί να ήταν πάλι η καθημερινή βόλτα στ’ αμπέλια, μακριά από τη βουή των ανθρώπων, όποια κι αν ήταν η εποχή, όποιος κι αν ήταν ο καιρός :

• Πούθε πάς ;

Κι η απάντηση γρήγορη, απόλυτη, περιεκτική. Να μη δοθεί κανένα περιθώριο για παραπέρα κουβέντα :

• Κάτου κείθε στ’ αμπέλια !

Οι ταπεινοί του κόσμου τούτου, κάθε μέρα θέλουν να βλέπουν «τ’ αμπέλια της ψυχής τους», γιατί είναι οι δικοί τους συνομιλητές, εκείνοι που δεν θ’ έχουν αντιρρήσεις στην «ιδιαιτερότητά τους», εκείνοι που δεν θα κατακρίνουν τις ανέκφραστες σκέψεις τους …

Κι έτσι, νιώθουν οικεία μακριά απ’ τον κόσμο, «κάτου κείθε στ’ αμπέλια» γιατί η μοναξιά της φύσης είναι γι’ αυτούς η γιατρειά…

Βάλσαμο στην ψυχή, γιατί τα δέντρα, τ’ αμπέλια κι οι χωμάτινοι δρόμοι δεν κάνουν ερωτήσεις, δεν έχουν αντιρρήσεις στο είναι σου …

Δεν γνωρίζω γιατί αλλά όταν τον αντίκρυζα -αλλά ιδιαίτερα τώρα που ο Βασίλης έφυγε από τούτον τον μάταιο κόσμο- ερχόταν πάντα  στο νου μου ο Μακαρισμός του Χριστού :

“Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι ότι αυτών εστίν η Βασιλεία των Ουρανών”

Κι αν ο Θεός υπάρχει – μιας και η βεβαιότητα για τα ουράνια πράγματα δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι των ανθρώπων ιδίωμα – ελπίζω να έχει δημιουργήσει κάπου έναν ειδικό, άνετο παράδεισο για τους καταφρονεμένους του κόσμου τούτου …

-Καλό ταξίδι Βασίλη ! Ίσως κάποτε μας δώσεις τη συγχώρεση …

Γιάννης Σκούρτης – www.psarikorinthias.gr

Επιστροφή