6η Ιουλίου 1944 - 80 χρόνια από το κάψιμο του χωριού μας – Η μνήμη που συνεχίζει να αντιπαλεύει τη λήθη

«… Έβαζε ο οχτρός το σίδερο στην πυρωμένη λαύρα

κι ανάλειωνε ως πρόσωπο μες στου ηλιού την πύρα

Καίνε τ’ απάνω τα χωριά καίνε τ’ απάνω αλώνια...

Μόνα χωριά παντέρημα, στάρι γεμάτο αλώνια

κι εμείς χιλιόμετρα μακριά λίγης ζωής συνάχτες…»
 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡ. ΔΟΥΡΟΣ «Άγουρα παιδιά για βαρύ κλάμα» (απόσπασμα)

Το χωριό μας σαν σήμερα πριν από ακριβώς 80 χρόνια καιγόταν σχεδόν ολοσχερώς από τους ντροπιασμένους στη Μάχη της Στυμφαλίας Γερμανούς. Σύννεφα καπνού είχαν σκεπάσει απ’ άκρου σε άκρο τον ήλιο του Αλωνάρη. Οι πρόγονοί μας στα γύρω βουνά ή και κάπου μακρύτερα, αγνάντευαν την καταστροφή …

Η δίψα των ναζί  για εκδίκηση εξαιτίας της ταπεινωτικής ήττας ήταν αναμενόμενη. Όπως και η δίψα τους για αίμα. Έκαψαν συθέμελα το Ψάρι και εκτέλεσαν στο βέβηλο διάβα τους πέντε (5) συγχωριανούς μας, οι περισσότεροι εξ αυτών γέροντες !  Δεν δίστασαν καθόλου. Δεν είχαν τέτοιες αναστολές… Για την ακρίβεια δεν είχαν την παραμικρή αναστολή. Τους εκτέλεσαν, τους ξεκοίλιασαν με τις ξιφολόγχες … γέροντες, γυναίκες, άνδρες χωρίς καμία διάκριση …  
Μόνο καταστροφή και οδύνη ξεπρόβαλε από παντού.

Μετά από 80 ολόκληρα χρόνια τα ονόματά των φριχτά εκτελεσμένων είναι πλέον χαραγμένα στο νέο Μνημείο των Πεσόντων Ηρώων του χωριού μας. Είναι μια ιστορική δικαίωση γι’ αυτούς που αψήφησαν τους κατακτητές, όπως και για τους πολλούς άλλους Ήρωες μας που είχαμε δυστυχώς αμελήσει ως κοινότητα να τιμήσουμε.

Είναι ταυτόχρονα η θύμησή των προγόνων μας σήμερα, η ελάχιστη ανταπόδοση που τους οφείλουμε. Έμειναν και δεν δείλιασαν. Αντιστάθηκαν αν και ήξεραν τις συνέπειες, δεν ήταν προδότες, συνεργάτες των ναζί εισβολέων !

 Το καμένο χωριό μας και ο πόνος της καταστροφής αποτυπώθηκε σ’ ένα ακόμα ποίημα ενός νέου τότε συγχωριανού μας, του αείμνηστου Σπύρου Ι. Σταύρου, επιφανή εκπαιδευτικού και ποιητή :

« … Ρούφηξα τη λαύρα κι όλο τον καπνό

κι όλο με φλογίζει πάθος σκοτεινό.

Απ' την ώρα κείνη νιώθω -τί κακό !-

να βογκάει εντός μου, καμένο το χωριό…»

Κι όπως λέει στον πρόλογο του ποιήματός του ο γηραιός συγχωριανός μας Γιώργος Χρ. Δούρος :

«Αν το χωριό μας το παλιό κάηκε, τα δεκάχρονα παιδιά της εποχής εκείνης επέζησαν – κι ο εχθρός έγινε στάχτη στο καμίνι της Ιστορίας».

Αιωνία η μνήμη των εκτελεσμένων συγχωριανών μας !

Επιστροφή