Άσβηστες μνήμες – Συμπληρώσεις για το βίο της αείμνηστης «Καλικούτσιενας» - Από τον Σταύρο Β. Δούρο (Ρίγκο)
 Σε εσάς, τους αγαπητούς πατριώτες μας Δημήτρη, Μαρία και Γιάννη οφείλω να εκφράσω τον θαυμασμό και τα συγχαρητήριά μου για την ξεκάθαρη μνήμη και τον ορθό λόγο αλήθειας πάνω στις αναδρομές προσώπων του χωριού μας (ιστοσελίδα 18 και 24 Νοεμβρίου) όπου τόσο αγάπησαν και αγαπήθηκαν από όλους μας.
Επιτρέψτε μου τη συνέχεια να προσθέσω κι εγώ λίγες γραμμές σχετικές με το παιδί της αείμνηστης «Καλικούτσιενας». Και αυτό το κάνω επειδή κι εμείς τα τέσσερα «Ριγκόπουλα» ζούσαμε στην ίδια αυλή (λόγω οικογενειακών δεδομένων δεν θα εισέλθω σε λεπτομέρειες).
Την εποχή - στα νιάτα της κυρα Λένης - υπήρχε ακόμα το φιλότιμο κοκκίνιζαν τα μάγουλα από ντροπή ποτέ δεν ήθελαν " λόγια" στις μικρές κοινωνίες. Επιπλέον για δικό της λόγο μετά τη χηρεία της, πήρε το μωρό και καταστάλαξε (υποθέτω) στο πατρικό της στη Καντήλα Αρκαδίας.
Όταν το αγόρι έφτασε σε ηλικία πήγε στρατιώτης τότε και η μάνα του εκείνη τη χρονιά (1949) επέστρεψε στο χωριό μας. Ο μπάρμπα Τρύφωνας Καλικούτσιας της διέθεσε το όμορο σε εμάς οικόπεδο.
Μετά τη θητεία του (1951) εμφανίστηκε στο Ψάρι ένας νέος άντρας ξανθός με γαλανά μάτια αλλά αδιάφορος και ελαφρά ακοινώνητος. Ο Παναγιώτης! Εγώ μικρό παιδί τότε πέρναγα κάποιες στιγμές μαζί τους μέσα στο καλυβάκι τους χαζεύοντας τα πολλά κίτρινα κλωσόπουλα.
Αρκετά χρόνια στη ίδια αυλή ποτέ της η κυρα Λένη η «κοταρού» δεν ζήτησε κάτι τι από τη μάνα μου. Μόνο σε μένα έβαζε δυο - τρία αυγά στη χούφτα μου και έτρεχα στον «Κολογκάτση» να της φέρω σπίρτα ή κάποια βελόνα.
Για τον Παναγιώτη μεροκάματο δεν υπήρχε στο χωριό μας, η μοναξιά και φτώχεια τον βασάνιζαν, μέχρι που βρέθηκε λύση, πήγε σώγαμπρος στο Κουτσομόδι της αρχαίας Νεμέας.
Η μεγαλοψυχία της μάνας του αλλά και η γνωριμία μαζί του, τον σκέφτηκα και ύστερα από 30 χρόνια όπου μεγάλος πια κι εγώ βρέθηκα στη Δ. Ο. Υ ΝΕΜΈΑΣ και είχα χρόνο, πετάχτηκα στο Κουτσομόδι να τον δω! Μεγάλη η χαρά του, βαθιά γκρίζα τα μαλλιά του πιά, είπαμε τα δικά μας, για την τύχη της μάνας του δεν γνώριζε… λυπήθηκα! Δεν ξέρω αν σήμερα ζει.
Αγαπητή τριάδα και πάλι σαν χειροκροτώ που σκαλίσατε μνήμες μόχθους, το διάβα στη ζωή και τα παρατσούκλια των συμπατριωτών μας.
Με εκτίμηση
Σταύρος Βασιλείου Δούρος (Ρίγκος)
27 Νοεμβρίου 2023
|