Οι Επικήδειοι λόγοι κατά την Νεκρώσιμο Ακολουθία του εκλιπόντος ΑΛΕΚΟΥ ΒΑΛΜΑ

Συνηθίζεται ήδη από την αρχαιότητα όταν ένας ενάρετος άνθρωπος εγκαταλείπει τα εγκόσμια, να εκφωνείται προς τιμήν του επικήδειος λόγος σχετικά με τη στάση ζωής του και την προσφορά του.

Γι’ αυτό ο επικήδειος λόγος εκφωνείται τη στιγμή του αποχαιρετισμού, ως η «επιβράβευση» των αρετών του εκλιπόντος, γιατί όπως είχε πει ο μέγιστος Περικλής στον Επιτάφιο του "οίς γάρ αρετής άθλα μέγιστα κείνται τήδε και άριστοι άνδρες αναφύονται".

(Σε ελεύθερη μετάφραση: όσο περισσότερο ανταμείβεται η αρετή και το ήθος, τόσο καλύτερους, ηθικότερους και ικανότερους πολίτες θα έχει μία πολιτεία).

Έχει γι’ αυτό ο επικήδειος λόγος κι αυτό το περιεχόμενο, επιβραβεύοντας την αρετή του εκλιπόντος, να παραδειγματίζει τους ανθρώπους σχετικά με τον ορισμό του ενάρετου.

Αποχαιρετήσαμε χθες στο Νεκροταφείο Περιστερίου πλήθος κόσμου τον αγαπημένο μας φίλο και συγχωριανό ΑΛΕΚΟ ΒΑΛΜΑ με την παρουσία συγχωριανών μας να είναι μεγάλη ως έκφραση αγάπης στον εκλιπόντα.

Οι δυο επικήδειοι λόγοι που εκφωνήθηκαν ήταν ιδιαίτερα συγκινητικοί αλλά και ιδιαίτερα μεστοί συναισθημάτων.

Ο αγαπημός σε όλους μας γαμπρός του εκλιπόντος, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Π. ΠΑΤΣΗΣ, σύζυγος της κόρης του αείμνηστου Αλέκου, Χρυσούλας, διευθυντής επί πολλά έτη πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης σε σχολεία της Αττικής, με λόγια βγαλμένα από τα βάθη της ψυχής του, εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του στον πεθερό του εκ μέρους όλης της οικογένειας.

 « Πολυαγαπημένε μας πατέρα,

Σε αποκαλώ πατέρα γιατί έτσι σε ένοιωθα και σε νοιώθω από τότε που σε γνώρισα και πέρασα το κατώφλι του  σπιτιού σας ως γαμπρός. 32 χρόνια ζήσαμε κοντά και μοιραζόμασταν την καθημερινότητα. Ποτέ δεν άκουσα από το στόμα σου ούτε  παράπονο, ούτε κάποια ενόχληση, παρά μόνο λόγια και συναισθήματα αγάπης και υποστήριξης. Έρχεται τώρα η αναπάντεχη τούτη θλιβερή στιγμή, 19 ημέρες μετά τον χαμό του φυσικού και λατρευτού μου πατέρα και αγαπημένου σου συμπέθερου να θρηνούμε και την δική σου απώλεια. Όλοι εμείς η οικογένεια, τα παιδιά σου, τα εγγόνια, τα αδέλφια σου, τα ανίψια σου, οι συγγενείς και οι φίλοι βρισκόμαστε εδώ για να σου πούμε το τελευταίο αντίο.

Πάλι Αύγουστος ήταν του 1937 όταν άρχισε η ζωή σου στον Άγιο Λουκά Εύβοιας, το πολυαγαπημένο σου χωριό. Μεγάλωσες στα δύσκολα, πέτρινα χρόνια, σε πολυμελή αγροτική οικογένεια, κοντά στους γονείς σου Ιούλιο και Χρυσή. Ξενιτεύτηκες στη Γερμανία πολύ νέος, αναζήτησες και εσύ όπως και τόσες χιλιάδες έλληνες μια καλύτερη τύχη. Ρίχτηκες παλικάρι με όρεξη για δουλειά και δύναμη στην εξόρυξη του κάρβουνου στα ανθρακωρυχεία του Μπόχουμ. Ήταν τέτοια η αξία και συνέπειά σου που τιμήθηκες για αυτό. Δημιούργησες με την αγαπημένη σου σύζυγο Μαρία από το Ψάρι Κορινθίας μια υπέροχη οικογένεια. Το Ψάρι που υπεργάπησες και το έκανες δεύτερη πατρίδα σου. Αποκτήσατε τρία παιδιά, την σύζυγό μου Χρυσούλα, την Λουκία και τον Ιούλιο. Σε ευλόγησε ο θεός να χαρείς τα πέντε σου εγγόνια, τον Πάρη, τη Μάγδα, τη Μαρία, την Ελίνα και τον μικρότερο, αυτόν που φέρει το όνομά σου, τον Αλέξανδρο.

Ήσουν δίκαιος, αντικειμενικός και δοτικός, τόσο για την οικογένειά όσο και για τους φίλους σου. Γλυκός, καλοσυνάτος και ευγενής. Εξέπεμπες πάντα αξιοπρέπεια και ποιότητα. Ένας υπέροχος άνθρωπος.

Ακόμα και λίγα χρόνια πριν όταν τα προβλήματα υγείας ήθελαν να σε λυγίσουν, εσύ δεν γονάτισες παρέμεινες όρθιος, θαρραλέος, αξιοπρεπής. Χαρούμενος πηγαινοερχόσουνα  τρείς φορές την εβδομάδα στην αιμοκάθαρση …Καλά είμαι..μια χαρά είμαι..τίποτα δεν έχω.. αστους γιατρούς.. ας λένε.. γιατί είχες δύναμη και αξιοπρέπεια. Ακόμα και στο πρόσφατο, αναγκαστικό, επικίνδυνο  χειρουργείο που υποβλήθηκες, βγήκες παλικάρι. Και ενώ όλα έδειχναν ότι την κέρδισες και αυτή τη μάχη, ο Θεός ήθελε να δώσει τέλος στην πολύχρονη ταλαιπωρία σου.

Για όλους εμάς, τα παιδιά και τα εγγόνια σου, που τόσο πολύ σε αγαπούμε, θα παραμείνεις στην καρδιά μας .

Αγαπημένε μας πατέρα και πεθερέ, τούτη τη στιγμή του οριστικού μας αποχωρισμού σου λέμε  ολόψυχα  ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα όσα έκανες για εμάς…. ένα συγνώμη αν υπήρξαν στιγμές που άθελά μας σε πικράναμε…και σου υποσχόμαστε πως θα αντλούμε κουράγιο  και δύναμη από σένα, έτσι όπως μας δίδαξες.

Να έχεις καλή αντάμωση με όλα τα άλλα αγαπημένα πρόσωπα στον παράδεισο.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάζει το άψυχο κορμί σου».

Ακόμα πιο συγκινητικά ήταν τα λόγια της φοιτήτριας του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ), εγγονής του, Μαρίας. Και λέμε περισσότερο, γιατί όταν το εγγόνι αποχαιρετά τον αγαπημένο του παππού, συνήθως αποχαιρετά μαζί και την παιδική αθωότητα που εκείνος απλόχερα του χάριζε :
 

  Πολυλατρεμένε μας παππού,

Έφτασε τούτη η πικρή ώρα του αποχωρισμού, που τα πέντε σου εγγόνια, σού απευθύνουμε το Ύστατο Χαίρε! Μέσα στο άνθος του Αυγούστου γεννήθηκες, και τώρα με άρωμα Αυγούστου φεύγεις από κοντά μας. Τι να πρωτοπεί κανείς για σένανε παππούλη μου! Είναι αμέτρητες οι όμορφες στιγμές που ζήσαμε κοντά σου. Η καρδιά σου ήταν τεράστια κι εμείς πάντα βρίσκαμε καταφύγιο στην ζεστή σου αγκαλιά. Η γενναιοδωρία σου απερίγραπτη,  έδινες απλόχερα, μαζί με τη γλυκιά γιαγιά μας, την ψυχή σου για μας τα εγγόνια σου. Πάντα δίκαιος και αμερόληπτος. Ακόμη και μία μπουκιά ψωμί την έκοβες σε `ίσα κομμάτια για να μην πάρει κανένα εγγόνι λιγότερο ή περισσότερο από το άλλο. Κρυφά μας έδινες τις σοκολάτες που σου’ χαν πει οι γονείς μας να μη μας δίνεις, όμως εσύ δεν μπορούσες να μας χαλάσεις χατίρι. Θα θυμόμαστε για πάντα την «πλάτη» που γυρνούσες στον φόβο και την επιμονή σου να καταφέρεις το ακατόρθωτο.

Πήραμε πλούτο αγάπης από σένα και τη γιαγιά, μας μεγαλώσατε και μας δώσατε τις αξίες που έπρεπε να έχουμε, ώστε να γίνουμε αυτοί οι άνθρωποι που είμαστε τώρα. Ειδικά εσύ παππούλη μου, μας έμαθες να μη σκύβουμε ποτέ το κεφάλι, να κάνουμε γροθιά και να παλεύουμε. Ήσουν ένας μαχητής και παράδειγμα προς μίμηση για μας, τα παιδιά και τα εγγόνια σου! Ήθελες να φύγεις ΟΡΘΙΟΣ με ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ και αυτό έκανες, ακόμη και αν η ζωή σε ταλαιπώρησε βαριά.

 Ήσουν ό,τι πολυτιμότερο θα μπορούσε να έχει ένα παιδί στη ζωή του. Χωρίς την παρουσία σου στις ζωές μας, δεν θα ήμασταν οι ίδιοι άνθρωποι που είμαστε τώρα. Το χαμόγελό σου, το γέλιο σου, τη φωνή σου δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ! Παππουλάκο μου δεν θα φύγεις ποτέ από τις καρδιές μας, θα είμαστε για πάντα τα εγγόνια του «Αλέκου του Βαλμά» και θα τιμάμαι το όνομά σου όπως σου άξιζε!

Σ’ αγαπάμε πολύ παππούλη μας, ήσουν και θα παραμείνεις η ψυχή του σπιτιού μας! Ο «Παρούλης σου, η Μαγδούλα σου, η Ελίνα σου, ο Αλεξαντράκος σου και εγώ το Μαράκι σου» σε φιλούμε γλυκά.

Καλό ταξίδι καλέ μου άνθρωπε, να έρχεσαι στα όνειρά μου και να μου φέρνεις νέα από τη γειτονιά των αγγέλων που θα πας.

Επιστροφή