Δημοτικό Σχολείο Ψαρίου Κορινθίας, σχ. έτος 1972-73. Οι αριθμοί μιας φωτογραφίας: 1.000 λέξεις 46 χρόνια, 44 πρόσωπα, 6 απόντες…

Μια φωτογραφία καταγράφει μια στιγμή στο σήμερα και από το επόμενο κιόλας δευτερόλεπτο και για πάντα  αφηγείται (και συνήθως εξωραΐζει)  το παρελθόν…

Δημοτικόν Σχολείον Ψαρίου Κορινθίας, Σχολικόν Έτος 1972-73. Όσα δύσκολα κι αν θυμηθείς από τότε, βάζοντάς τα  στη ζυγαριά  δεν καταφέρνουν τελικά να είναι βαρύτερα από την  παιδική αθωότητα…

Χαρά για τη διαφορετική στιγμή της φωτογράφησης, αστεία, πειράγματα κι ως εκ τούτων πλατιά χαμόγελα. Τα παιδιά, όσα υλικά αγαθά κι αν τους λείπουν, συνήθως τους περισσεύει το χαμόγελο. Το απόλυτο άλλωστε συστατικό της ζωής …

Και σήμερα 45 χρόνια μετά που με την ασπρόμαυρη  φωτογραφία στο χέρι, αναπολείς εκείνες τις στιγμές και νιώθεις χαρά αλλά και νοσταλγία, η ματιά εντοπίζει  με μιας τα πρόσωπα που έφυγαν από κοντά μας … Η Πηνελόπη, ο Χρήστος, ο Θανάσης ο Βασίλης κι ο Δάσκαλός μας ο Νίκος ο Καρυώτης από του Γαλατά … Όλοι τους άδικα και πρόωρα χαμένοι.

Και τι να πρωτοθυμηθείς …

Με το «Θαναπιά» (Θανάση Π.Δούρο) στο συσσίτιο να προσπαθούμε να ξεγελάσουμε τη μαγείρισσα την κυρα-Λένη τη «Μάζενα» για να πάρουμε μια μερίδα περισσότερη για τα μικρότερα αδελφάκια του που δεν πήγαιναν ακόμη σχολείο…  Η αείμνηστη κυρά-Λένη βέβαια παρά τη φαινομενική αυστηρότητά της, πάντα έκανε τα «στραβά μάτια»…
… με την Πηνελόπη και τ’άλλα γειτονόπουλα με τις γίδες στο «Παγουρεμένο» (από το απαγορευμένο …) με προσοχή μην ακούσουμε τη διαπεραστική σφυρίχτρα του «Κωστή» του αγροφύλακα …  
… με το Δάσκαλο Νίκο Καρυώτη και τον αείμνηστο (δυστυχώς κι αυτός…) Γιώργη Π. Δούρο που λείπει απ΄τη φωτογραφία, «τριπλέτα», για μπάλα στα «Αλώνια». Ήταν τα πρώτα διδασκαλικά χρόνια του αείμνηστου Νίκου τότε και με «φόρα» απ’ τα φοιτητικά χρόνια γινόταν εύκολα ένα με μας … Ο Γιώργης «της Πιπίνας» βέβαια ήταν τουλάχιστον τρεις κλάσεις καλύτερος όλων μας στο ποδόσφαιρο αλλά και ποιος του έδινε σημασία…

Και φτάνεις στον πλέον πρόσφατα χαμένο… στο Βασιλάκη το Λέγγα ένα παιδί μάλαμα όπως και αν το δει κανείς… Στη γειτονιά των Αγγέλων κι ο «Μπίλης» πιά και τα πρώτα πανηγύρια, τα γλέντια, η καλή του  –πάντα- ψυχή δεν φεύγουν εύκολα απ’ τη σκέψη …

Κι η ματιά θολή από τη θύμηση των συμμαθητών & φίλων που έφυγαν γλιστράει δίπλα σε άλλα προσφιλή πρόσωπα που δεν τα βλέπουμε πλέον και τόσο συχνά μιας και δεν μένουν πια στο χωριό μας … Ήταν το «προνόμιο» των κοριτσιών εκείνης –τουλάχιστον- της εποχής : Τα δύσκολα παιδικά χρόνια, έκαναν εύκολη την απόφαση για να ακολουθήσουν το γαμπρό και να «ξενιτευτούν» στα πιο πεδινά. Κοιτάζοντας με προσοχή τη φωτογραφία βλέπεις πως αυτή τη μοίρα ακολούθησαν πολλά από τα κορίτσια της φωτογραφίας…

Ας ελπίσουμε πως ήταν για όλα αυτά τα κορίτσια μια καλή απόφαση … 

Όλοι όμως αλλάξαμε. Κάποιοι μάλιστα από εμάς δεν έχουμε σήμερα καμμιά σχέση οπτικά με αυτή τη φωτογραφία. Όμως είναι τελικά αυτή η παλιά φωτογραφία το σημείο αναφοράς μας, η στάση από την οποία πήραμε το λεωφορείο της ζωής. Το δρομολόγιο από εκεί ξεκίνησε για όλους μας με προσανατολισμό την επιβίωση. Το τι καταφέραμε μπορεί να είναι και αδιάφορο τελικά, αφού κάποιοι φίλοι μας δεν κατάφεραν καν να ταξιδέψουν και πολύ …

Γι’ αυτό ας αφιερώσουμε αυτή την παλιά φωτογραφία στη μνήμη των φίλων και συμμαθητών μας που έφυγαν νωρίς από κοντά μας κι ας ευχηθούμε παράλληλα σε όλους τους υπόλοιπους εικονιζόμενους, το λεωφορείο της ζωής να έχει για όλους πολλά δρομολόγια και στάσεις για επιτυχίες προσωπικές και οικογενειακές, τόσες, όσες τότε ο καθένας ονειρεύτηκε !

Γιάννης Σκούρτης – www.psarikorinthias.gr

Επιστροφή