25 χρόνια από την επαναλειτουργία της Αγίας Παρασκευής του χωριού μας

Είκοσι πέντε (25) χρόνια συμπληρώνονται αύριο -ημέρα εορτής της Αγίας Παρασκευής- από την αποπεράτωση του Ιερού Ναού της Αγίας στο χωριό μας. Ήταν 26 Ιουλίου του 1992 όταν στο γραφικό εξωκλήσι έγιναν τα θυρανοίξια μετά από προσπάθειες και κόπους πολλών ετών και πολλών συγχωριανών μας. Η Αγία Παρασκευή είναι μεν η νεότερη εκκλησία που έχει κτιστεί στο χωριό μας, όμως η ιστορία της είναι πολύ μεγάλη και μακραίωνη.

Πολλά έχουν γραφτεί για την τοποθεσία που όλοι παλαιότερα (πριν τη δεκαετία του 1970) ονομάζαμε «ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ» χωρίς όμως να γνωρίζουμε και την ύπαρξη της παλιάς εκκλησίας. Ελάχιστοι –ίσως- γνώριζαν κάτι σχετικό και αυτoί με τρόπο «λίγο» υπερφυσικό …

 Γι’ αυτό ας θυμηθούμε με επετειακή διάθεση μια αξιομνημόνευτη καταγραφή του αείμνηστου συγχωριανού μας Αναστασίου Αθ. Αλεξόπουλου στο βιβλίο του «Η ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΨΑΡΙΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ», που εξέδωσε το 2012 η «ΣΤΥΜΦΑΛΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ» και οι εκδόσεις «ΚΑΛΑΥΡΙΑ» του συγχωριανού μας Κώστα Αν. Κυριακόπουλου (Γιαννάκου).

«… κατά το 1900 περίπου, δύο αδελφοί μικροί τότε, ο Παναγιώτης Πέτρου Παπαδημητρίου (1892) και άλλος ένας αδελφός του, του οποίου το όνομα δεν είναι γνωστόν… ευρίσκοντο εκεί εις την περιοχήν του παρεκκλησίου της Αγίας, εις εποχήν θέρους, συνήθως δια να βοσκήσουν τα οικόσιτα ζώα της οικογένειάς των. Εδίψασαν και επήγαν εις την πηγήν η οποία είναι πλησίον της ιτιάς δια να πίουν ύδωρ. Καθώς έσκυψαν εις την πηγήν , ήκουσον εντός της γης κώδωνας και ψαλμωδίας εκ λειτουργίας εκκλησιαστικής. Αι μελωδικαί φωναί, αι οποίαι έψαλλον, υμνούσαν την δόξαν του Θεού και της Αγίας Παρασκευής, ήσαν δε τόσον θελκτικαί και ωραίαι, ώστε τα παιδία έμειναν άφωνα. Επρόσεξαν να ιδούν πέριξ των, αλλά τίποτα δεν υπήρχε, παρά μόνον μοναξιά. Ηπόρησαν και αφού έμειναν δι’ ολίγον, έφυγον και επέστρεψαν εις το χωρίον, όπου διηγήθηκαν, όσα ήκουσαν.

Μετά δύο –τρία έτη, περί το 1903 ηκούσθησαν και πάλι κώδωνες και ψαλμωδίαι εκ της γης εις την ίδιαν τοποθεσίαν. Ο Κωνσταντίνος Σωτηρίου Παπαγεωργίου (γ. 1895) κάτοικος νυν Καλλιθέας, εις την οικίαν του υιού του Σωτηρίου Κ. Παπαγεωργίου διηγείται:

¨ Θα ήταν το 1903. Εγώ ήμουν μαθητής τότε στο Δημοτικό Σχολείο του Ψαρίου. Είχαμε δάσκαλο τον Ανδρέα Πολίτη από το Κεφαλάρι (Δούσια). Μας είχε οδηγήσει εκεί εκδρομή την άνοιξι. Κοντά στην πηγή εμείναμε και επαίζαμε και εχορεύαμε. Ξαφνικά σε μια στιγμή ακούσαμε να κτυπούν καμπάνες… τότε εφωνάξαμε : - Καμπάνες κτυπούν καμπάνες
ενώ την ίδια ώρα ακούγαμε και ψαλμωδίες από μακρυά. Ήταν τόσο ωραίες που σε μαγεύανε. Η ώρα ήταν κάπως περασμένη για να λειτουργεί εκκλησία… οι ψαλμωδίες συνεχίστηκαν ενόμιζες ότι ερχόσανε από τη γη…
Μετά από κάμποσο καιρό, κατά το θεριστή, με είχαν στείλει από το σπίτι μου εκεί στην ίδια περιοχή της Αγίας Παρασκευής, για να βοσκήσω τα βόδια μας. Μαζί με μένα ήσαν και άλλα δυό-τρία παιδιά από το χωριό. Δεν θυμάμαι ακριβώς πόσα ήσαν και ποια ήσαν, γιατί πέρασαν τόσα χρόνια. Καθώς επήγαμε να πιούμε νερό στη βρυσούλα ακούσαμε καμπάνες και ψαλμούς με ωραία τροπάρια. Αυτό πρέπει να έγινε το καλοκαίρι του 1904, γιατί το επόμενο έτος 1905 έφυγα για την Αμερική…»

- Χρόνια πολλά για την αυριανή εορτή της Αγίας Παρασκευής και πάντα το εκκλησάκι Της να είναι σημείο συνάντησης των συγχωριανών και τόπος  περισυλλογής και γαλήνης.  

Γιάννης Σκούρτης - www.psarikorinthias.gr

Επιστροφή