ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΑΘ.  ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Γεννήθηκε  στο Ψάρι  14-6-1914.  Πατέρας του ήταν ο Αθανάσιος Κωνσταντίνου  Παπαδημητρίου  εγγονός του  ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΗ, και  μητέρα του η Αναστασία  Πέζου από την Αλέα (Μπογίατη),  η οποία  μετά  την  γέννα πέθανε  αφήνοντας  τον Μιλτιάδη μωρό,

με ακόμα τέσσερα μεγαλύτερα  κορίτσια:  την  Λίτσα& την  Δήμητρα  δίδυμες, την Βασιλική και την Γεωργία  μικρές και αυτές. Είχε τρία ακόμα αδέλφια (τον Δημήτρη, την Ελένη 12 ετών τότε η οποία ανέλαβε να φροντίζει τα μικρότερα αδέλφια της, και την Κωνσταντίνα) από τον πρώτο γάμο του  πατέρα του (η μητέρα τους  το όνομα της  Αναστασία Ψωμά  από το  Βαλτέτσι. είχε  πεθάνει  και  αυτή  στη  γέννα του  τρίτου παιδιού της).

 Ο αδελφός του Δημήτρης, από μικρός, το 1907 είχε μεταναστεύσει  στις Η.Π.Α. Εκεί  πρόκοψε και  έγινε  ένας από  τους σημαντικότερους  Έλληνες  της διασποράς στο  ΣΙΚΑΓΟ του ΙΛΙΝΟΙΣ.   Κατά  τη διάρκεια της κατοχής και  μετά, βοήθησε παρά πολύ την οικογένεια του, στην Ελλάδα και  πολλούς άλλους, στέλνοντας διάφορα αναγκαία τότε πράγματα.  Το όνομα του στις ΗΠΑ ήταν JIM.P.JEMES. Πέθανε το1958 και θάφτηκε δίπλα στον τάφο του  πρώην προέδρου της Αμερικής  Αβραάμ Λίνκολν.

Το πατρικό σπίτι του ΜΙΛΤΙΑΔΗ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ήταν τότε δίπλα στο παλιό σχολείο, μέχρι που το έκαψαν οι  Γερμανοί.   Τελείωσε το  Δημοτικό Σχολείο στο Ψάρι, και το σχολαρχείο  στο Καλιάνοι. Μετά ασχολήθηκε  με  το αγροτικό επάγγελμα. Το 1942 παντρεύετε την Ελένη Ιωαν.Κωτσοβίλη από το Καλιάνοι Κορινθίας .Με την  κήρυξη  του Ελληνοιταλικού Πολέμου  επιστρατεύτηκε  έφεδρος και  συμμετείχε  στο  πόλεμο  στη  Βόρειο  Ήπειρο  στην  παραλιακή  Μεραρχία.  Κοντά  στην Αυλώνα  τραυματίστηκε  από σφαίρα  στο πόδι  και  μεταφέρθηκε στο χειρουργείο  μάχης. Εκεί τον περιέθαλψε ο συγχωριανός του  Γεώργιος Αριστ. Σκούρτης, που  ήταν  νοσοκόμος.

Κατόπιν  στα  μετόπισθεν  σε  στρατιωτικό  Νοσοκομείο  , μετά  την  πλήρη  κατοχή  από  τους  Γερμανούς, απολύετε  και  επιστρέφει  στο  χωριό . Το 1942 γεννιέται  ο πρώτος  του γιος  ο Αθανάσιος. Θα αποκτήσει  ακόμα  άλλα  επτά  παιδιά  (σύνολο  οκτώ),  τρία  αγόρια  και  πέντε  κορίτσια. Στη διάρκεια της  Γερμανικής κατοχής  και  παρότι  το  σπίτι του  ήταν  δίπλα  στο  παλιό  σχολείο το  οποίο  είχαν  επιτάξει οι  Γερμανοί  ως  κοιτώνες  και  διοικητήριο  της  περιοχής , ο Μιλτιάδης  αψηφώντας  τον κίνδυνο  και  της  συνέπειες  που  θα  ακολουθούσαν  περιέθαλψε  και προστάτεψε από την αιχμαλωσία συμμάχους στρατιωτικούς του  Αγγλικού  Στρατού στο  σπίτι του  και  σε  κατάλληλη  στιγμή  τους  φυγάδευσε  σε  ασφαλέστερο  μέρος  με  τα  ζώα του.  Για  αυτή  του  την  πράξη,  του  απενεμήθη  έγγραφος εύφημος  μνεία  από  τον  ανώτατο διοικητή των συγκεντρωμένων Στρατιωτικών Δυνάμεων της Μεσογείου, ως απότοκο  ευγνωμοσύνης για την  θαρραλέα του  αυτή  πράξη.

Με την αποχώρηση των Γερμανών μαζί με τα σπίτια όλου του χωριού έκαψαν και το δικό του, μαζί  με όλα τα υπάρχοντα τους. Σε  τέσσερα  χρόνια το κράτος μας,  κατασκεύασε  νέα  σπίτια τα οποία  παραχώρησε στους συγχωριανούς.  Έτσι και ο Μιλτιάδης παρέλαβε το νέο του σπίτι, κοντά στο δυτικό άκρο του χωριού.  Το  παλιό του  σπίτι  και  τον περιβάλλοντα του  χώρο, έκανε  δωρεά  στον  αναγκαστικό  συνεταιρισμό  που  είχε  δημιουργηθεί  τότε  για  την  ανέγερση  νέου  σχολείου στον ίδιο χώρο. Το σχολείο δεν έγινε  τελικά εκεί και  έτσι  το  παλιό  σχολείο, και το δωρηθέν  οικόπεδο  περιήλθε  στη  εκκλησία  του  χωριού. Από την κατοχή και  μέχρι το 1980 ο Μιλτιάδης ήταν  ανελλιπώς  στην εκκλησιαστική επιτροπή όπου με ζήλο και αυταπάρνηση αγωνίστηκε μαζί με  άλλους  πανάξιους συγχωριανούς μας  για την ανέγερση του Ιερού Ναού  του Αγίου Νικόλαου  του εξ Ιχθύος, και της Αγίας Παρασκευής, κάνοντας εράνους και συμμετέχοντας  σε  διάφορες  εργασίες. Το 1988 πέθανε η σύζυγος του Ελένη και το1993 απεβίωσε και ο ίδιος  σε ηλικία 79 ετών.

ΚΕΙΜΕΝΟ:  ΓΙΑΝΝΗΣ Μ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ   

• Θα θυμόμαστε πάντα τον Μπάρμπα- Μέλτο, αγωνιστή και πρωτοπόρο για το καλό του χωριού μας και ιδιαιτέρως των Εκκλησιών του χωριού. Έδωσε με τις άοκνες προσπάθειές του,  υπόσταση και ουσία στον όρο  ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑ, που πρέπει να διακατέχει κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο.

Οφείλουμε όμως να τον θυμόμαστε  και για την δικαιοσύνη του, όταν μας καλούσε – παιδιά τότε - να τον βοηθήσουμε στη συλλογή του μελιού της Εκκλησίας, (μια δική του άλλωστε πρωτοβουλία, για να αυξηθούν τα έσοδα της).

Οι δυό κηρήθρες με «Άγιο» μέλι – όπως το έλεγε-  που συνιστούσαν την «πληρωμή μας», εκτός της γευστικής απόλαυσης περιείχαν  –το καταλάβαμε αργότερα- και το παράδειγμα  του ανθρώπινου καθήκοντος.  

                                                                                                              Γ. Σ.

Επιστροφή