Επιμέλεια ιστοσελίδας

Γιάννης Σκούρτης

Βιογραφίες

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΑΘ. ΤΣΑΚΟΣ

Είναι ιδιαίτερα συγκινητικό να καταπιάνεσαι να γράψεις για έναν άνθρωπο που το όνομα του για τα παιδιά που φοίτησαν στο Δημοτικό Σχολείο Ψαρίου από το 1962 μέχρι το 1978 υπήρξε συνώνυμο της προσμονής, της χαράς, του παιχνιδιού και όχι μόνο…

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΑΘΑΝ. ΤΣΑΚΟΣ, το όνομά του και θα παραμείνει –όσο υπάρχουμε- ο άνθρωπος της καρδιάς μας, ο «δεύτερος πατέρας μας», γιατί σε χαλεπούς καιρούς στάθηκε ο προστάτης μας, ο άνθρωπος  που από μακριά (μακριά μας φαινόταν τότε η Ελευσίνα), έστελνε απ’ την καρδιά του τρείς φορές το χρόνο μαζί με την αγάπη του για το χωριό του το Ψάρι, τα «δώρα του» σε όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά του Σχολείου.

Έστελνε κάθε τι ήταν χρήσιμο σε ένα παιδί τότε, από είδη ένδυσης μέχρι σχολικά είδη (μολύβια, κασετίνες, γόμες κτλ) και βέβαια τα πολύ-αναμενόμενα από τα παιδιά παιχνίδια (μπάλες για τ’ αγόρια και κούκλες για τα κορίτσια).

Μέρες ολόκληρες περιμέναμε τη στιγμή που θα δούμε στο χωματόδρομο στο διάσελο, να εμφανίζετε το «πούλμαν» με φορτωμένα στη σχάρα τα δώρα του Μπάρμπα- Βαγγέλη. Όποιος τυχερός το ‘βλεπε πρώτος είχε και την αξίωση να πάρει πρώτος τα δώρα του.

Αλλά ο αείμνηστος δάσκαλος μας Γιάννης Αλεξόπουλος, σχολαστικός ως προς την τάξη και την ευπρέπειά μας, πάντα μας προσγείωνε στην πραγματικότητα της αναμονής και της διαδικαστικής δικαιοσύνης.

Όπως και να ‘χει ερχόταν η πολυπόθητη στιγμή που παίρναμε στα χέρια μας τον «θησαυρό μας». Δεν υπάρχουν – νομίζω για τους περισσότερους- καλύτερες στιγμές στα παιδικά μας χρόνια από τις στιγμές που είχαμε μια μπάλα ολόδική μας.

Ο στερημένος τα πάντα στα παιδικά του χρόνια Βαγγέλης Τσάκος, είχε βάλει σκοπό της ζωής του ότι ο ίδιος στερήθηκε να το χαρίσει απλόχερα στα παιδιά του αγαπημένου του χωριού. Ήταν ο αόρατος ευεργέτης μας – γιατί οι περισσότεροι δεν τον είδαμε από κοντά ποτέ- μα ήταν και είναι γραμμένο το όνομά του στις καρδιές μας…

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Α. ΤΣΑΚΟΣ , γεννήθηκε στο Ψάρι στις 6 Οκτωβρίου του 1913, στο σπίτι που απομεινάρια του φαίνονται ακόμα και σήμερα κοντά στο δασάκι, κάτω από τη δεξαμενή. Πατέρας του ο Θανάσης Τσάκος με καταγωγή από το Βαλτέτσι και μητέρα του η Ελένη, η οποία -δυστυχώς για το μικρό Βαγγέλη- πέθανε σε ηλικία μόλις 36 ετών και ενώ ο ίδιος ήταν μόλις 16 μηνών (!). Ο πατέρας του τότε βρισκόταν μετανάστης στην Αμερική και τον μικρό Βαγγέλη και τις 3 αδελφές του – Αγγέλω, Νικολίτσα και Κωνσταντίνα – μεγάλωσαν οι παππούδες.

Παρακολουθεί το Δημοτικό Σχολείο Ψαρίου μέχρι την Τετάρτη Δημοτικού και μετά μαζί με τις αδελφές του φεύγουν για τον Πόρο, την πρώτη αναζήτηση της ζωής του. Εκεί μικρό παιδάκι αρχίζει να δουλεύει στα λεμόνια, μια  δύσκολη για τα ισχνά παιδικά του χέρια δουλειά, την οποία όμως κάνει μέχρι τα 16 του χρόνια για να ζήσει. Στα 16 του χρόνια φεύγει για τον Πειραιά και πιάνει δουλειά σε ένα καφενείο, όπου η ανταμοιβή του είναι δυστυχώς η σκληρότητα του αφεντικού του και το ξυλοφόρτωμα. Με παρέμβαση κάποιου συγχωριανού Αστυφύλακα, φεύγει από εκεί και πιάνει δουλειά σε μια ταβέρνα στην Κοκκινιά.

Στα 18 του χρόνια φεύγει για την Ελευσίνα – όπου έμελε να στεριώσει- και πιάνει δουλειά στην τσιμεντοβιομηχανία ΤΙΤΑΝ στην οποία δούλεψε μέχρι το 1944. Υπήρξε  δραστήριος πρόεδρος για μεγάλο χρονικό διάστημα του σωματείου τσιμεντεργατών «ΤΙΤΑΝ _ ΧΑΛΥΨ» και εξαιτίας της αντιστασιακής του δράσης στην κατοχή απελύθη απ’ τη δουλειά του.

Προηγήθηκε βέβαια η ενεργή συμμετοχή του ως εφέδρου στον Ελληνο-Ιταλικό πόλεμο, κατά τον οποίο τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι από όλμο.

Μετά την πολύμηνη ανάρρωσή του στο στρατιωτικό Νοσοκομείο Λουτρακίου, έπιασε και πάλι δουλειά στον ΤΙΤΑΝΑ, όταν και καταγράφηκε ένα χαρακτηριστικό συμβάν της δράσης του υπέρ των συναδέλφων του.

Οι υπεύθυνοι του εργοστασίου κατακρατούσαν παράνομα την τροφή που προοριζόταν για τους εργαζομένους και την διοχέτευαν για δικό τους όφελος στη μαύρη αγορά. Ο Βαγγέλης με παρρησία αποκάλυψε τις ενέργειές τους και γι’ αυτό συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Γερμανούς. Όχι μόνο κατάφερε να ξεφύγει, αλλά έκλεψε κι ένα φορτηγό γεμάτο κουραμάνες, τις οποίες μοίρασε σπίτι-σπίτι στους πεινασμένους Ελευσίνιους.

Για να αποφύγει τους διώκτες του κρύφτηκε στην ψηλότερη καμινάδα του ΤΙΤΑΝΑ, αλλά βέβαια εισέπραξε άμεσα την απόλυσή του από το εργοστάσιο.

Το 1946 μαζί με το συναγωνιστή του Γιώργο Μιχαλούτσο άνοιξαν στην Ελευσίνα την εμπορική επιχείρηση που διατήρησε μέχρι τέλους της ζωής του. Καλοθελητές όμως που μισούσαν την αντιστασιακή δράση του Βαγγέλη και του συνεταίρου του, τον ξυλοκόπησαν και με ατιμίες τον οδήγησαν για 40 ημέρες στη φυλακή. Αυτό όμως τον έκανε ακόμα πιο δυνατό και συνέχισε την προσπάθειά του για επιβίωση.

Υπήρξε από τους ιδρυτές της ποδοσφαιρικής ομάδας του Πανελευσινιακού.

Το μεγάλο του μεράκι όμως ήταν η ορειβασία. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Ορειβατικού συλλόγου Ελευσίνας. Η πρόταση μάλιστα για την δημιουργία του συλλόγου έγινε από τον ίδιο την 20/5/1962, σε μια αναρρίχησή του στην κορφή του Φαρμακά, ατενίζοντας από μακριά συγκινημένος το χωριό του.

Διετέλεσε πρόεδρος του ορειβατικού συλλόγου από 2/5/1966 – 15/10/1969 & από 8/7/1971 μέχρι την ημέρα του θανάτου από ανακοπή καρδιάς την 14/12/1978.

Με ενέργειές του κτίστηκε καταφύγιο στο όρος Κιθαιρώνας στη θέση «Πέταλο» σε ύψος 1090 μ., στο οποίο οι Ελευσίνιοι Ορειβάτες προς τιμήν του έδωσαν το όνομά του «ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΝ Ε. ΤΣΑΚΟΣ».

Η σύζυγός του Αναστασία, προσέφερε το 1980, το σπίτι τους στην οδό Ελ.Βενιζέλου 27 & Εθν. Αντίστασης στην Ελευσίνα, για να χρησιμοποιηθεί ως γραφείο του ορειβατικού συλλόγου.

Τις ορειβατικές του εξορμήσεις (και όχι μόνο) ο Ευάγγελος Τσάκος εμπλούτιζε και με το μεράκι του φωτογράφου που διέθετε. Δείτε εδώ το φωτογραφικό του αρχείο 

Η πάνω- Βρύση στο Ψάρι ανακαινίστηκε εκ βάθρων από τον αείμνηστο συγχωριανό μας, ο οποίος ούτε για μια στιγμή δεν ξέχασε το χωριό καταγωγής του.

Ως ένδειξη φόρου τιμής στον ΕΥΕΡΓΕΤΗ Ευάγγελο Τσάκο, προτείνουμε την ονοματοδότηση  της μικρής πλατείας της πάνω-Βρύσης ως πλατεία Ευαγ.Αθ.Τσάκου 

Είναι ίσως το λιγότερο που οφείλουμε όλοι μας στον άνθρωπο  Ευάγγελο Τσάκο…  

    

                            ΚΕΙΜΕΝΟ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΟΥΡΤΗΣ

 

* Τα παρατιθέμενα  βιογραφικά στοιχεία ελήφθησαν από άρθρο που καταχωρήθηκε στο 1ο τεύχος του περιοδικού «Βήμα των Ψαριωτών Κορινθίας» των Αρ.Σκούρτη & Κων.Χ.Λέγγα καθώς και από τον Ορειβατικό Σύλλογο Ελευσίνας τον οποίο και ευχαριστούμε  ιδιαιτέρως.   

Επιστροφή