Ο αείμνηστος Πατήρ-Παναγιώτης Αρ. Δημητράκης (παπα-Τάκης), ένα πρότυπο Ιερέα

Για σαράντα (40) περίπου χρόνια διακονούσε με συνέπεια και αφοσίωση το χωριό μας, τις εκκλησίες του αλλά και τους ανθρώπους του.

Επιβλητική μορφή και λόγω της φυσικής του παρουσίας, αλλά κυρίως λόγω της αδιαμφισβήτητης ικανότητας που είχε να παρέχει την ασφάλεια που ο κάθε πιστός Χριστιανός αναζητά στους κόλπους της Εκκλησίας.

Συνειδητοποιημένος Ιερέας που γνώριζε τις πνευματικές (και όχι μόνο) ανάγκες του Χριστεπώνυμου πληρώματος και φάνταζε πολύ μεγάλη προσωπικότητα για ένα τόσο δα μικρό χωριό …

Αυστηρός όταν έπρεπε, στοργικός επίσης … Γαλούχησε με αγάπη και όραμα γενιές Ψαραίων και έδωσε περισσότερα απ’ όσα μπορούσε καθένας μας να εισπράξει…

Υπήρξε τοποθετημένος Ιερέας στο Ψάρι αλλά ήταν ταυτόχρονα και Δάσκαλος για όποιον επιθυμούσε να διδαχθεί από τις γνώσεις και την εμπειρία του.

Με σθένος και επιμονή κατάφερε με την αρωγή άξιων συγχωριανών μας να κάνει γνωστό στο χωριό μας αλλά και στον υπόλοιπο Νομό, τον Άγιο Νικόλαο εξ Ιχθύος της Κορινθίας, με το κτίσιμο του Ναού Του αλλά και τη δημιουργία των πρώτων εικόνων του Αγίου.

Σήμερα στο βάθος του χρόνου αναγνωρίζεται πιά απ’ όλους, πως ο αείμνηστος π. Παναγιώτης Αρ. Δημητράκης απετέλεσε για όσους είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν, τον ορισμό του Ιερέα !

Δεν αγαπούσε όμως τα περιττά  λόγια και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές στη μνήμη του, μετά από τόσα χρόνια από την αναχώρησή του, είναι σαν να βλέπουμε νοερά εκείνο το διαπεραστικό χαμόγελο και την κοφτερή ματιά που διαγράφονταν στο πρόσωπό του, όταν χωρίς λόγια μας έλεγε « - Βρε συ … πολλά λες…»

Γι’ αυτό ας περιοριστούμε μόνο στα παραπάνω κι ας αφήσουμε τον εγγονό του, Παναγιώτη Δημ. Δημητράκη να μας εξιστορήσει τα του βίου του, αφού τον ευχαριστήσουμε ιδιαίτερα για το ενδιαφέρον του για αυτήν την ανάρτηση, αλλά και τις υπέροχες φωτογραφίες που τη συνοδεύουν:  

Παναγιώτης Αριστείδη Δημητράκης (παπα-Τάκης)

Γεννήθηκε στο Ψάρι, Κορινθίας στις 15 Μαϊου 1908. Το μικρότερο παιδί (είχε άλλες δύο αδελφές) του Αριστείδη Δημητράκη και της Δήμητρας Ραχανιώτη, από νωρίς αντιλήφθηκε ποια ήταν η κλίση του. Τελειώνοντας το σχολαρχείο στους Καλλιάνους, πηγαίνοντας ακόμα και κρυφά από τον πατέρα του, ασχολείται με γεωργικές και κτηνοτροφικές εργασίες βοηθώντας την οκογένειά του.

Το 1932 παντρεύεται την Αμαλία Γκότση. Λέγεται μάλιστα πως την έκλεψε αφού της τραγούδησε, καθότι καλλίφωνος. Το 1934, και αφού έχει ήδη δύο υιούς, αποφασίζει να ακολουθήσει αυτό που πάντα ήθελε και φοιτά για δύο χρόνια στο φροντιστήριο της Ιερατικής Σχολής Κορίνθου. Το 1936 χειροτονείται ιερέας και τοποθετείται στο Καλέτζι, Κορινθίας. Το 1941, τοποθετείται στο Ψάρι ως μόνιμος ιερέας του χωριού μας έως και τη συνταξιοδότησή του, το 1980. Η οικογένεια αποκτά άλλα πέντε παιδιά (έξι υιούς και μία κόρη στο σύνολο)

Όλα αυτά τα χρόνια αφιερώνεται σε αυτό που πραγματικά ήθελε, στο να ασκεί την ιεροσύνη και να προσφέρει από τα λίγα που διέθετε στον τόπο που τον γέννησε.

Απεβίωσε στις 17 Δεκεμβρίου 1993 στην ηλικία των 85 ετών.

Φωτογραφία της δεκαετίας του '60 που απεικονίζει τον αείμνηστο Παπα-Τάκη
στο δρόμο από το σπίτι του προς την εκκλησία της Παναγίας.
Αριστερά το σπίτι του Χρήστου Ι. Σπηλιόπουλου.

Επιστροφή