Για την Mητέρα μου Φιφή (Σοφία) Σταματοπούλου  (1926-2013)

Γεννήθηκε στο Κουτσοπόδι Αργολίδας τον Μάιο του 1926, κόρη του Ανδρέα Παπακωνσταντίνου από τα Φύχτια και της Μαρίκας Παπακωνσταντίνου το γένος Χατζοπούλου από τ’Ανυφί.  Ήταν η μεγαλύτερη κόρη και είχε δύο πολυαγαπημένες  αδελφές, την Ντίνα και την Κούλα. Πήγε Δημοτικό στο Κουτσοπόδι και Γυμνάσιο στο Άργος, στα δύσκολα χρόνια της κατοχής. Σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία του Πειραιά και δούλεψε σαν δασκάλα για περίπου δύο χρόνια, λίγο πριν παντρευτεί τον πατέρα μου, τον Σπύρο Σταματόπουλο, το 1950. Έκανε τρία παιδιά, την Έλσα, τον Θανάση και την Μαίρη κι έμεινε χήρα στα 34της χρόνια, μεγαλώνοντας τα παιδιά της με μοναδική και παραδειγματική αφοσίωση και αυτοθυσία. Απέκτησε οκτώ εγγόνια που υπεραγαπούσε.

Η μητέρα μου περπάτησε τον κόσμο και μας ανάθρεψε αγόγγυστα και υπομονετικά σε δύσκολους καιρούς  χηρείας, οικονομικής δυσπραγίας , δικτατορίας και κοινωνικής υποβάθμισης της γυναίκας, κυρίως της μόνης, χήρας γυναίκας.   Ήταν δυνατή και η αίσθηση αρχών και καθήκοντος την έκαναν να προχωράει πάντα μπροστά, με γνώμονα να βγάλει καλά παιδιά στην κοινωνία, όπως έλεγε.

Άνθρωπος πνευματικός, με βαθύ σεβασμό στους συνανθρώπους της και μεγάλη μετριοπάθεια, μας δίδασκε να μην λέμε κακιές κουβέντες η να κατηγορούμε τους άλλους,  παρά να κυττάμε να διορθώνουμε τον εαυτό μας.  Και συχνά αναφερόταν στη δική της μητέρα, τη γιαγιά τη Μαρίκα, που τόνιζε τη σημασία του να είναι κανείς θετικό και ηθικό μέλος της κοινωνίας- «κάλλιο να σου βγει  το μάτι  παρά τ’όνομα», έλεγε η γιαγιά.

Μας δίδασκε ίσως πάνω απ’όλα να αγωνιζόμαστε, να μην το βάζουμε κάτω, «πέφτουμε και σηκωνόμαστε», ήταν το μήνυμα, και συνάμα νάμαστε αισιόδοξοι ότι οι προσπάθειές μας θα ευοδωθούν.  Με ποιά εργαλεία; Με την φιλοσόφηση των πραγμάτων, την κριτική ανεξάρτητη σκέψη, την διαρκή προσπάθεια και την αγάπη.

Καθώς μεγάλωνα-παιδί, φοιτήτρια, εργαζόμενη, μάνα αργότερα  κι εγώ- θυμάμαι την απύθμενη γλυκύτητα, παρηγοριά και σιγουριά που αισθανόμουν γιατί  έβρισκα την μάνα μου στο σπίτι όταν γυρνούσα.  Τώρα που έφυγε είναι παντού, στο σπίτι στο Νέο Ψυχικό, στην γειτονιά, στις εκκλησίες που πήγαινε, στο πατρικό χωριό της το Φύχτι, στο χωριό του άντρα της το Ψάρι , στις καρδιές των παιδιών και των εγγονιών της και στις καρδιές όλων των ανθρώπων που άγγιξε η ευγενική ψυχή της.

Καλό ταξίδι, Μάνα.   

ΚΕΙΜΕΝΟ:  Έλσα Σταματοπούλου

Επιστροφή