Μεγάλες μορφές της περιοχής μας - ο μακαριστός Γέροντας Άνθιμος Αγιαννανίτης ο Πνευματικός από το χωριό Καλιάνοι Κορινθίας

Επί 67 χρόνια ως οικιστής του Άθω (1929-1996) , ο μακαριστός Γέροντας Άνθιμος Αγιαννανίτης ο Πνευματικός, υπήρξε πραγματικός εργάτης της μυστικής θεολογίας και της αενάου προσευχής.
Έμοιαζε με κάποιον παλιό Προφήτη, καθώς η εκ πρώτης όψεως αυστηρή μορφή του και η κατάλευκη γενειάδα του σε συνάρπαζαν. Κάπως έτσι, θα έπρεπε να ήταν οι Προφήτες, στους οποίους ο Θεός εμπιστευόταν κάθε φορά το θέλημά Του.

Μικρός το δέμας και καλωσυνάτος ο Γέροντας Άνθιμος ο Πνευματικός είχε επάνω του κάτι το θεϊκό. Τον είπαν «χαρισματικό» και «ουράνιο άνθρωπο». Άλλοι «θεοφόρο Πνευματικό και σοφό διδάσκαλο». Και άλλοι «σπουδαστή της ερήμου».

Η Αγία αυτή μορφή του Άθωνα, γεννήθηκε στο χωριό Καλιάνοι της Στυμφαλίας το 1913. Μόλις πέντε ετών έμεινε ορφανός και από τους δύο γονείς. Φλεγόμενος από τον πόθο της μοναχικής αφιερώσεως αναχώρησε για το Άγιον ’Όρος το 1929 και υποτάχθηκε στον Γέροντα Γαβριήλ († 1959), που μόναζε με τον αυτάδελφό του Μιχαήλ († 1952), τους οποίους διακόνησε αφοσιωμένα και δεν έπαυε να λέει ότι ήταν γι’ αυτόν οι δύο φύλακες αρχάγγελοι. Στην πανήγυρη της Καλύβης τους, των Εισοδίων της Θεοτόκου, το 1930, εκάρη μοναχός. Από τότε επιδόθηκε με περισσότερο ζήλο στην άσκηση των αρετών και στη νέκρωση των αντιθέων παθών. Το 1933 χειροτονήθηκε διάκονος στο Κυριακό της Αγίας Άννης από τον αείμνηστο Μητροπολίτη Μιλητουπόλεως Ιερόθεο, μόνιμο και αυτόν οικήτορα του Όρους, για να επακολουθήσει έπειτα και πάλι από τρία χρόνια, το 1936,η εις πρεσβύτερον χειροτονία του από τον ίδιο Μητροπολίτη.
Με τη χάρη της ιερωσύνης ο Γέροντας Άνθιμος εξελίσσεται βαθμηδόν σε έμπειρο οδηγό ψυχών, σε θεραπευτή των τραυμάτων που ανοίγει στην ψυχή η αμαρτία, σε αναιρέτη του πονηρού. Πολύ αργότερα ανυψώνεται σε Πνευματικό. Τη χειροθεσία του προσφέρει ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Παντελεήμων ο Παπαγεωργίου, και ο ίδιος αγιορείτης και λάτρης του μοναχισμού.

ο παπα-Άνθιμος δεν άργησε να αποκτήσει όνομα φημισμένου Γέροντος – Πνευματικού, γεμάτου αγάπη προς το πλάσμα του Θεού, «το μέγα τραύμα, τον άνθρωπον». Όσοι τον εγνώρισαν, ιδίως κατά τα τελευταία χρόνια, απεκόμιζαν την εντύπωση ενός Γέροντα, με ανθρωπιά και γλυκύτητα, αλλά ταυτόχρονα με προσήλωση στην Παράδοση. Συνδύαζε κατά αριστοτεχνικό τρόπο την πατρικότητα με την στοργή, τη φιλικότητα με την απόσταση, την παραδοσιακότητα με τον ρεαλισμό, την ασκητικότητα με την διάκριση. Ήταν ένας σοφός Γέροντας με όλη τη σημασία της λέξεως. Γνώριζε και σεβόταν το μέτρο, τα όριά του, τη χρήση του. Γι’ αυτό και όσοι τον συμβουλεύονταν έμεναν στο έπακρον ικανοποιημένοι. Νουνεχής, πρακτικός και απλός, όπως ήταν στη ζωή του, έτσι ήταν και στα λόγια του.
Γελούσε αυθόρμητα και συνοφρυωνόταν με νόημα. Δεν είχε στη συμπεριφορά του τίποτε το επιτηδευμένο και ψεύτικο. Ήταν αυθεντικός.
Ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος († 1994) έλεγε: «Όταν ομιλεί ο παπα-Άνθιμος, να κρατάς σημειώσεις. Τα λόγια του είναι σοφά, αγνά, μεστά θείας χάριτος».

Ως νέος μοναχός (αριστερά) με τον γέροντά του Μοναχό Γαβριήλ

Επειδή ήταν αυστηρός στον εαυτόν του, φερόταν με επιείκια στους άλλους. Στο βλέμμα του ξεχώριζες τον ασκητή της ερήμου, που πολίζει την έρημο, Η Καλύβη του έγινε πολλές φορές καταφύγιο ψυχών ιερών. Πολλοί «κοπιώντες και πεφορτισμένοι» βρήκαν κοντά του ανακούφιση και παρηγοριά. Μιλούσε από την θεωτική εμπειρία του, γι’ αυτό και οι λόγοι του είχαν μια αξιοθαύμαστη πειθώ. Όταν μετείχε στις ιερές Ακολουθίες, λες και πετούσε στα ουράνια. Εξαϋλωμένος έμοιαζε μετά από κάθε θεία Λειτουργία. Μεταρσιωνόταν νους και καρδιά στον ουρανό. Τους αγίους θεωρούσε φίλους του Χριστού και δικούς του. Τους μιλούσε με απλότητα. Την Παναγία Θεοτόκο σεβόταν υπερβαλλόντως. Έφθασε στα όρια της θέωσης. Γι’ αυτό και ο Θεός του χάρισε το προορατικό χάρισμα. Το εχρησιμοποίησε μόνον εις δόξαν Θεού και ποτέ προς ιδική του προβολή και δόξα.

Στις 28.6.96 εκοιμήθη σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, όπου διεκομίσθη μετά από τραυματισμό του εξαιτίας πτώσης. Επέστρεψε στο κελί του νεκρός. Είχε ήδη τελειώσει τον δρόμο του, είχε τηρήσει την πίστη του, τώρα του απέμενε το βραβείο της άνω κλήσεως. Τον εκήδευσε η Κοινότης της Σκήτης με όλες τις τιμές. Τον έθαψαν στο κοιμητήρι. Πάνω από τον τάφο του ένας μαύρος ξύλινος σταυρός και δίπλα του ένας φοίνικας, σύμβολο της αθανασίας.

Μια πολύ μεγάλη σύγχρονη μορφή της Ορθοδοξίας, έχουμε την μέγιστη τιμή και ευλογία να κατάγεται από τα ίδια χώματα με εμάς. Ξεκίνησε ορφανός και διωκόμενος από τον κοινό μας τόπο, για να κατακτήσει με θέληση και επιμονή Θεού μια περίοπτη θέση στον παράδεισο του Άθω και στη συνέχεια του ουρανού.
Το ξεκίνημά του μας θυμίζει την αναχώρηση από το χωριό μας του Νεομάρτυρα Αγίου Νικολάου του εξ Ιχθύος της Κορινθίας. Η πορεία του ήταν πάντα κοντά στο θέλημα του Θεού. Ας είμαστε για αυτό περήφανοι για αυτό το σπουδαίο βλάστημα του τόπου μας που αναδείχτηκε σε ένα από τα μεγαλύτερα πνευματικά αναστήματα του σύγχρονου Μοναχισμού.
 

Στοιχεία ελήφθησαν από :
https://www.pemptousia.gr/  , 
http://www.diakonima.gr/   ,
Περιοδικό «Πειραϊκή Εκκλησία»,  
Άρθρο του συμπατριώτη μας (από τη Λαύκα) Θεολόγου Φώτη Γ. Παπαγεωργίου στην Εφημερίδα «Η ΛΑΥΚΑ» τ.77/ Αυγ.2003

Φωτογραφίες :  athosprosopography.blogspot.gr   -   Douglas Lyttle

Επιστροφή