Αναπολώντας το παρελθόν – Από τον Σταύρο Β. Δούρο
Σε ανάρτηση 1-5-2020 (με τίτλο: Παιδικά Παρατράγουδα) διαβάσαμε ως επίλογο:
" ...παρότρυνση τα ακόλουθα: η ιστοσελίδα μας διψάει για τοπικές χιουμοριστικές και άλλες ιστοριούλες. Θα θέλατε κατά διαστήματα να αναρτήσετε όσες θυμόσαστε;..."
Θέλω να πιστεύω πως όλο το Μάη που πέρασε προσπαθήσαμε, ξύσαμε λίγο και το κεφάλι μας, μα όπως φαίνεται τίποτα δεν βρήκε η κούτρα μας από τα μαθητικά νεανικά μας χρόνια, ούτε και από την μετέπειτα ζωή μας που να αξίζει για μνημόνευση.
Μην κιοτεύουμε, όσο ψάχνουμε κάτι θα βρεθεί, όπως τούτο :
Τώρα βέβαια, ευχαριστούμε τον Θεό, που είσαστε μαμάδες και γιαγιάδες, μπαμπάδες και παππούδες, μα τότε άνοιξη 1957 μαθήτριες και μαθητές στο νέο σχολείο μέσα σε μια μεγάλη αίθουσα με δασκάλα την αγαπητή μας κυρία Κατίνα.
Όπου ξαφνικά χτυπάει την πόρτα και εισέρχεται ένα χαριτωμένο και όμορφο ναυτάκι. Ολόλευκη, καλοσιδερωμένη στολή και άσπρο καπελάκι.
Ένα α! μακρόσυρτο ακούστηκε. Πρώτη φορά έβλεπαν τα μάτια σας ναύτη στην στεριά, και μάλιστα στο Ψάρι. Αμέσως υπακούσατε στην δασκάλα για ησυχία. Τότε το ναυτάκι εφοδιασμένο με ένα πλατύ χαμόγελο, χαιρέτησε παιδιά και δασκάλα. Τόσο πολύ το χάρηκε η δασκάλα που ακούστηκε να λέει:
-Αχ, κρίμα που δεν είναι σήμερα ο δάσκαλος, πολύ σε αγαπούσε.
Πριν αποχαιρετήσει ο έφηβος επισκέπτης μίλησε για λίγο και στους μαθητές. Μεταξύ άλλων τους είπε, παιδιά προσπαθήστε να μάθετε γράμματα για να μπορέσετε αργότερα να φύγετε από τις βαριές δουλειές του χωριού μας για μια καλύτερη ζωή.
Ξεπροβοδίζοντας ακούστηκε στην πόρτα η δασκάλα να του λέει, άντε στο καλό και σε ευχαριστούμε που ήρθες να μας δεις.
Όμως βρε πατριωτάκια μου όπως και να το κάνουμε φαντάζομαι πως κάποια μεγάλη κυρία τώρα ή μεγάλος άνδρας σήμερα θα πρέπει να ήταν τότε μέσα σε εκείνα τα παιδιά.
Αν πράγματι ήταν και τώρα ενδυνάμωσε η μνήμη του με όσα γράφω, ας κάνει τον κόπο να αναστήσει και να μας αναπτύξει με δικά του λόγια αυτή την περίπτωση ή κάτι άλλο που έχει ακούσει ή τώρα θυμήθηκε από την ζωή του. Έτσι θα διατηρήσουμε ιστοσελίδα ζωντανή. Αν και αυτό τελικά δεν προκύψει, τότε όνειρο ήταν θα πούμε, και μάλλον μάταια προσπαθήσαμε να κάνουμε άγονη γη χωράφι στα χερώματα.
Ωστόσο σκοπεύω να μην παροτρύνω ξανά και ας μου το συγχωρέσει η ιστοσελίδα του χωριού μας.
Εύχομαι σε όλους σας: Καλό Μήνα Καλό Καλοκαίρι και χωρίς φαινόμενα που προκαλούν ζημιές στα κλήματα, στην τσέπη και στους κόπους σας.
Με αγάπη και εκτίμηση,
Σ.Β.Δ. (Ρ.)
|