ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΡΑΤΡΑΓΟΥΔΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ 1940-1950 – Από το Σταύρο Β. Δούρο
 Σχεδόν όλα τα παιδιά του κόσμου, τα σκολαρούδια του δημοτικού σχολείου ακόμα και του νηπίου από την φύση βιώνουν μια κρυφή αγάπη που μόνο αυτά τα ίδια μπορούν να εξηγήσουν. Και εξηγούμε :
ένα αγόρι μπορεί να αγαπάει ένα όμορφο κοριτσάκι χωρίς εκείνο να το γνωρίζει. Ούτε του λέει τίποτα, ούτε το δείχνει, χαρίζοντάς του μια γόμα, ένα μολύβι, μια ξύστρα. Πως να το κάνουμε; Το έχει μυστικό, κατά δικό του. Δεν το λέει σε κανέναν.
Αυτό συμβαίνει και αντίστροφα για τα κορίτσια.
Την εποχή που είχαμε για δάσκαλο τον Αλεξόπουλο και δίδασκε και στις έξι τάξεις, ο αδελφός μου ο Γιώργος ήταν στην πέμπτη.
Τι του ήρθε λοιπόν μια μέρα στην κούτρα του, άνοιξη βλέπετε, μήνας Μάης, τόλμησε να πει πονηρά λογάκια στην μεγάλη κόρη του Καραβά.
Όταν το κορίτσι γύρισε στο σπίτι με παπαρουνιασμένο πρόσωπο από ντροπή και παιδική αθωότητα ψυχής, πέφτει κλαίγοντας στην αγκαλιά της γιαγιάς του.
- Τι έχεις τσούπα μου και κλαις;
- Να, ένα παιδί μου είπε πως μ'αγαπάει.
Tα δάκρυα κορόμηλο.
- Σώπα καμάρι μου και αύριο θα 'ρθώ σχολείο να τον συγυρίσω.
Την άλλη μέρα, ώρα διαλείμματος στο παλαιό σχολείο, όλα τα παιδιά χαρούμενα παίζαμε στην αυλή. Ξαφνικά φτάνει φουρτουνιασμένη, η γιαγιά με μακριά βέργα στο χέρι!
- Ποιος είναι κορίτσι μου;
-Να τος, αυτός είναι!
και τον παίρνει στο κυνήγι γύρω γύρω στην αυλή.
-Έλα δω ρε ριγκόπουλο θα σε φτάσω, που θα μου πας, ακόμα δεν σε είδαμε, γαμπρίζεις;
Όλα τα μικρά παιδιά, αλαφιασμένα, αποτραβηχτήκαμε στις άκρες της αυλής.
Τα μεγάλα όπως του Μπουράζου, του Καλικούτσα, του Καλέση, του Πουλή, του Γύφτου και άλλα σκάγανε στα γέλια.
Πετιέται το δάσκαλος, απ' το γραφείο στο κεφαλόσκαλο και σκούζοντας :
-Σταμάτα βρε θειά Μαρίνα, τι συμβαίνει;
-Ακούς εκεί, το παλιόπαιδο να μου προσβάλει το κορίτσι, που 'χει και τ' όνομά μου. Θα τον κάνω τ'αλατιού!
- Έλα τώρα θειά Μαρίνα, της λέει, τράβα σπίτι και θα τον τιμωρήσω εγώ.
Γαλήνεψε η γιαγιά, κατεβάζει το ξύλο και ικανοποιημένη κατηφορίζει τον δρόμο της επιστροφής.
Χτυπάει κουδούνι, μπήκαμε στην αίθουσα. Ο μικρός "δράστης" από φόβο, δεν μπήκε, έγινε Λούης.
Την επόμενη, τον κάλεσε ο δάσκαλος στο γραφείο, έδωσε τις πρέπουσες για την περίπτωση συμβουλές και όλα μέλι γάλα.
Τι καλύτερο μπορούσε να γίνει;
Υ.Γ: η ιστοσελίδα μας διψάει για τοπικές χιουμοριστικές και άλλες ιστοριούλες.
Θα θέλατε κατά διαστήματα να αναρτήσετε όσες θυμόσαστε;
Σ.Β.Δ (Ρ.)
|