Λαογραφικό Μουσείο Ψαρίου : Προσφορές ειδών έχουμε – Μουσείο δεν έχουμε ! Άρθρο του Σταύρου Β. Δούρου

Ο Σκύθης φιλόσοφος & ηγεμόνας ΑΝΑΧΑΡΣΙΣ είχε πει πως «εχθρός του ανθρώπου είναι ο ίδιος του ο εαυτός» κι αυτό μάλλον μας ταιριάζει γάντι στην προσπάθεια που υποτίθεται ότι καταβάλλουμε για τη δημιουργία ενός Λαογραφικού Μουσείου στο χωριό μας !

Όλοι (υποτίθεται) θέλουμε τη δημιουργία του μουσείου, λίγοι το προσπαθούν, κανένας δεν φαίνεται να συμμερίζεται μια άμεση αλλά εφικτή λύση …

Αυτός όμως που με μεγάλο μεράκι, παραμερίζει το παραπάνω γνωμικό του μεγάλου φιλόσοφου και με υπέρβαση μένει προσηλωμένος στο ζητούμενο και όχι στο διχαστικό «όχι έτσι, αλλά αλλιώς» ή ακόμα χειρότερα στο μηδενιστικό «ούτε έτσι ούτε αλλιώς», είναι ο αγνός πατριώτης, ο Σταύρος ο «Ρίγκος» (Δούρος) που σε πείσμα της αδιαφορίας όλων μας, επιμένει να μας θυμίζει πως υπάρχει και η  «καλή μας» πλευρά !

Στο χέρι μας είναι να αντιληφθούμε το συγκινητικό μήνυμά του !

Γ.Σ. – psarikorinthias.gr

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ  …

Αγαπητοί πατριώτες, σήμερα 3 Φλεβάρη βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να πληροφορήσω την εθελοντική ερευνητική επιτροπή του υπό ίδρυση Λαογραφικού Μουσείου του χωριού μας, ότι κατέχω και διαθέτω αφιλοκερδώς για εμπλουτισμό του Λαογραφικού Μουσείου τα παρακάτω:

1.ένα (1) φουστάνι
2. ένα (1) ταγάρι
3. μία (1) ρόκα
4.μία (1) βελέντζα
5. μία (1) γκλίτσα
6. ένα (1) τροκάνι
7. ένα (1) αλφαβητάριο Α τάξης δημοτικού

Για το έβδομο κειμήλιο είναι δύσκολο να βρισκόταν ακόμα στα χέρια μου ένα τέτοιο μεταχειρισμένο Αλφαβητάριο  της εποχής εκείνης !
Οι γονείς νομάδες από λιβάδι σε λιβάδι και από τα χειμαδιά στην Στυμφαλία…
Καρέκλα, τραπέζι, βιβλιοθήκη, ανύπαρκτα σε μετακινούμενους και γεννημένους στην ύπαιθρο…

Θέλω να πιστεύω πως ήδη έχετε διαπιστώσει τον διακαή πόθο μου να βοηθήσω κι εγώ για κάτι καλύτερο προς όφελος του συνόλου. Έτσι προσπάθησα και προμηθεύτηκα από την εφημερίδα « ΤΟ ΒΗΜΑ» ένα τέτοιο βιβλίο που θα αποτελεί οπωσδήποτε ανάμνηση μιας ολόκληρης εποχής 1955-1978 επί 23 χρόνια χωρίς καμία αλλαγή.
Του αξίζει ένα ράφι ή παλαιό θρανίο. Όλοι οι τότε μαθητές του χωριού μας που τώρα είμαστε γονείς και παππούδες,  χωρίς αμφιβολία θυμόμαστε την Άννα, τον Μίμη, την Έλλη και την Λόλα με την κούκλα της. Εκείνα τα πρόσωπα με τις φιγούρες τους στις σελίδες, χωρίς άλλο, ζωντάνευαν την παιδική φαντασία μας και έτσι ως πρωτάκια αγαπούσαμε το διάβασμα μαζί και τους ντόπιους άοκνους δασκάλους μας: Κατίνα και Γιάννη Αλεξόπουλο.

Σε λίγες μέρες έρχονται Μάρτης, αηδόνια, χελιδόνια, άνοιξη, αναζητώντας κάποιο μήνυμα πληροφόρησης.

Είδομεν!

Με αγάπη και εκτίμηση,

Σταύρος Βασιλείου Δούρος

Επιστροφή